Bundan on bir yıl önce, 2008’de Risale-i Nur Enstitüsü’nün organize ettiği “Meşrûtiyetin 100. yılında demokrasinin neresindeyiz?” konulu panele konuşmacı olarak birlikte katıldığımız Cengiz Aktar, konuşmalarda AB bahsi de açılınca, program sonundaki özel sohbetimizde “Said Nursî’nin doğrudan AB ile ilgili görüşü var mı?” diye sormuştu.
Biz bu suale Üstadın Avrupa’ya yönelik yaklaşımını ve “Avrupa ikidir” tasnifini anlatarak cevap vermeye çalışmıştık.
(Zaten Bediüzzaman hayatta iken henüz AB yoktu; ama Ortak Pazar olarak bilinen daha küçük ölçekteki birlik ortaya çıkmıştı ve Menderes hükümeti bu ortaklığa üyelik müracaatında bulunmuştu. 27 Mayıs bu süreci de kesintiye uğrattı.)
Bu sohbetten kısa süre sonra yayınlanan Eski Said Dönemi Eserleri’nin başındaki Makalât bölümünde yer alan makalelerden birinde, dün aktardığımız sözleri okuyunca, konu daha da aydınlanmış oldu.
Orada özellikle idare-i mülk, yani devlet idaresi bahsinde Avrupa’dan almamız gereken şeylerden söz ediyor Üstad.
Ve bunu dinin emri olarak görüyor.
Ama öncesinde “Avrupa’ya ahkâmda izhar-ı fakr (temel hüküm ve esaslarda el açmak), ahlâkta dilencilik etmek, din-i İslâma büyük bir hıyanettir ve hayat-ı millete kast etmektir. Dünya için din feda olmaz” kaydını düşmek suretiyle (s. 34).
Şu halde, Avrupa’dan devlet idaresine ilişkin teknikleri alırken, dinin esaslarından herhangi bir taviz vermeden, tam tersine o esasların tahakkukuna yardımcı olacak reform ve düzenlemeleri iktibas etme mantığıyla hareket etmeliyiz.
Nitekim AB’nin kriterlerine baktığımızda, bunların dinimizin de gereği olan adalet, hukuk, demokrasi, hak ve hürriyetler, insan onuru, kanun hâkimiyeti, ortak akıl, meşveret, şeffaflık, demokratik denetim, kamuoyu, dürüstlük, kalite, ahde vefa, düzen ve çevre duyarlılığı... gibi kavramlardan oluştuğunu görmekteyiz.
Bunlara sahip çıkmak, aynı zamanda, aslında dinimizin bize getirdiği ve kendi malımız olarak görmemiz gereken değerlerle tekrar buluşmak anlamına geliyor.