O dönemin sıkıntıları o boyuta ulaşmıştı ki, esnaf meydanlara çıkıp eylem yapmaya başlamıştı. Genelde kendi halinde sakin bir hayat süren ve bu tür protestolardan uzak duran esnaf cenahında bıçağın kemiğe dayanmanın çok ötesinde, kemiği delip geçtiği bir çaresizlik halinin ifadesiydi bu eylemler.

Ve iktidarda, Başbakanı Bülent Ecevit, yardımcıları Devlet Bahçeli ve Mesut Yılmaz olan üç partili bir koalisyon hükümeti vardı. 

Bu hükümetin gerek uygulamaya memur edildiği 28 Şubat dayatmaları, gerekse ekonomideki beceriksizliği, ülkede hemen her kesim için hayatı çekilmez hale getirmişti.

O günlerde yapılan anketler, dört gençten  üçünün fırsat bulduğu an yurt dışına gitmek için can attığını gözler önüne sermekteydi.

Aradan bunca sene geçtikten sonra gelinen noktadaki tabloya baktığımızda görüyoruz ki, ülke yine aynı ortama geri dönmüş.

15-20 Temmuz-OHAL-KHK-tek adam rejiminin hukuksuzlukları, evvelce görülmemiş boyutlarda mağduriyetlere sebep olmuş.

Korona gölgesinde ve kısıtlamalarla idrak edilen buruk Ramazan’da hâlâ üç çocuk annesi kadınlar tutuklanıp hapse konuluyor...

Eşzamanlı olarak ekonomi gittikçe kötüleşiyor. 2001’de yazar kasa fırlatarak ve meydanlara çıkarak tepkisini dile getiren esnaf, pandemi ortamında ve tek adam rejiminde bu imkânı da bulamayınca, içine düştüğü derin bunalımda “çare”yi intiharda buluyor...

Dinimizin kesinlikle men ettiği intiharların peş peşe gelmesi, hem çaresizliğin boyutunu, hem de inanç değerlerine bağlılık noktasında içine düşülen zaafiyeti gözler önüne seriyor.

Toplumda manevî ve maddî erozyonun ne seviyelere ulaştığını göstenen böylesine acı bir tablonun “dindar” siyasetçilerin iktidarında ortaya çıkması ayrı bir hicran ve ibret.

2001 tablosu, sorumlularını 2002 seçiminde siyasetten silmişti. 2021’deki tekrarının âkıbeti için de millet gün sayıyor. Sabırla...