Neticesinde ne mi kazanacağız? İhtiyacımız olan herşeyi. Maddî olarak korunmakla birlikte manevî ilerleme de kaydedebiliririz. Bu süreci çok okuyarak, düşünerek dolu dolu geçirirsek; inanıyorum ki kayıplarımız büyük kazançlara dönüşecek. 

En başta bizlere bahşedilen bütün nimetlerin farkına varacağız. Hadiste geçen “İnsan iki şeyin değerini bilmez: Biri sıhhat, diğeri boş vakit” hakikatini tefekkür edip, farkına vardığımız değerlere şükür edeceğiz. 

Madem sağlığımız tehdit altında, bunun için tedbirlerimizi alıyoruz. O zaman sıhhat kadar kıymetli olan vakitlerimizin de zarara uğramaması için ayrı bir çaba göstereceğiz. Meşrû dairede dosdoğru yaşayarak elimizden gelen herşeyi yapacağız. 

Böyle bir illete toplum olarak neden düştük sorgulayacağız. Düşünen bir toplum için indirilen Kur’ân’dan dersimizi alacağız. Mahlûkat içinde tek “düşünen varlık” olarak, insanlığın gereğini yapacağız. Kur’ân’ın asrımıza bakan yönlerini anlamak, teselli ve çare bulmak için Risale-i Nur okuyacağız. 

Okudukça ferahlayacağız.  Vaktimizi boş, geçici işlerle geçirmeden asli gayemizi nazara alacağız. Ev halinin verdiği rahatlıktan kaçınacağız. Disiplin ve otoriteyi bozmadan yaşayacağız.  Kalbe nasihatı tesir ettirmeyen üç hali unutmayacağız: uyku, rahat ve taam sevgisi... Şeytanın aldatmaması için tekrar tekrar okuyacağız. Sadece okumak da yetmeyecek. Birlik, beraberlik, muhabbet ve uhuvvetimizi uzaktan da olsa dinamik tutacağız. Bizi birbirimize bağlayan nurani rabıtaları hatırlayacağız. Birbirimizi kışkırtıp fitne tohumları atmak yerine, kalp toprağımıza sevgi çekirdeği ekeceğiz.  Yeniden neşvü nema bulmak için birleşeceğiz. İhtiyacımız olan kuvveti bu birlikte bulacağız.

Aynı çatı altında olduğumuz kişilerle aynı pencereden bakmayı öğreneceğiz. Aile kavramı daha bir kuvvet kazanacak. Aradığımız huzuru hanelerimizde bulacağız. Bir nevi tahassüngâhımız olan yuvalarımızda şahsî, ailevî ve toplumsal görevlerimizi hatırlayacağız. Vazifelerimizi hakkıyla yapabilme şuuruyla yaşayacağız. 

Evde sıkıntıdan ne yapacağını şaşırmalar, öfke patlaması yaşamalar, vakit öldürmeler, bize hiçbir şey kazandırmaz. Zamanımız gider, gençliğimiz gider, ömrümüz gider. Geriye dönüp baktığımızda daha az pişman olmak için daha çok çalışmak gerekiyor. Önümüzde ebedî bir alem varken yapmamız gereken çok şey olmalı. Bekanın ancak çalışmakla kazanılacağını unutmamalıyız.

Zaman akıp giderken, ertelediklerimizi öne alacağız. Hayatımızı, her anımızı planlı yaşayarak  anlamlandıracağız. Sonsuz güzel bir hayatı bu şekilde kazanacağız.

Velhâsıl, özü hatırlamak için bazen kabuğa çekilmek gerekir. Şimdi mecburi olarak çekildiğimiz köşelerde, evlerimizde boş boş TV izlemek, sosyal medyada vakit öldürmek yerine; enfûsi tefekkürler, okumalar, faydalı işler yapabiliriz. Dinimizde yer alan “Boş duranı Allah sevmez” sözüne kulak vererek, faydalı meşguliyetler edinmeliyiz. Kur’ân-ı Kerîm’de teşvik edilen “bir işi bitirip öbür işe geçme” hususuna dikkat etmeliyiz. İnsanı tembelliğe sürükleyen ve hükmederek dilenciliğe sevk eden hallerden kaçınmalıyız. Kainatı ayakta tutan muhabbeti insanlar arasında yayarak, birlik ve beraberlik içerisinde kalmalıyız. 

Gayret ve inançla güzel yarınlara ulaşağız inşaallah...