Ziyaret derken, bunu biraz açmak gerekiyor: Dost-arkadaş ziyareti. Hatırı sayılır büyüklerin ziyareti. Esnaf ziyareti. Taziye ziyareti. Cami, türbe, mezarlık ziyareti gibi birbirinden farklı ziyaretler söz konusu.

*

Elaziz’de mukim ağabeyler ve burada okuyan talebe kardeşlerle birlikte ilk ziyaretimizi tarihî şehir Harput’taki mübarek mezarlığa yaptık. Orada pekçok itibarlı zatın mezarı, yahut türbesi var. Mezarlıktaki umum ervâhın ruhuna Fatihalar gönderdikten sonra, doğruca Hz. Bediüzzaman’ın talebesi Hulusi Yahyagil’in mezarının başına gittik. Orada da dualar ettik, Fatihalar okuduk. 

Kabrin etrafında oturmak için banklar ve oturaklar konulmuş. Güzel olmuş. Çünkü, ziyarete gelenler orada oturup biraz uzunca vakit geçirme ihtiyacını duyarlar. Hem bir şeyler okumak-anlatmak, hem hatıraları yâd etmek açısından gayet nezih ve insana cidden huzur veren bir mekân.

Hulusi Yahyagil, Barla’da 1927-34 yılları arasında sürgün hayatı yaşayan Üstad Bediüzzaman ile gizlice tanışan ve ona talebe olan mübarek bir şahsiyettir. Aynı zamanda Çanakkale gazisi olup ilmî araştırmalar da pek meraklı bir zât-ı muhteremdir. Elaziz ve çevresinde Nur Risâlesinin yayılmasında ve Nur derslerinin kökleşmesinde pek büyük emeği ve gayreti vardır. İkindi dersleri, bağ-bahçe dersleri pek meşhurdur. Nur Risalelerini ilk tanıdığımız yıllarda kendisinin ders ve sohbetlerine iştirak etme bahtiyarlığını yaşadık. Onunla hususi sohbet ve istişarelerimiz de oldu. Çokça istifade ettik, büyük feyiz aldık. Cenab-ı Hak ona ve aziz dava kardeşlerine rahmet-mağfiret eyleye.

*

Elaziz’de görüştüğümüz, hemhâl olup kaynaştığımız esnaf, emekli, memur, doktor, muallim, talebe, hanım kardeşler ve yılların temsilcisi durumunda olan hemen bütün dava arkadaşlarımızın hâl ve davranışlarında dikkatimizi çeken pek güzel bir keyfiyetin varlığını hissettik. Bunu kısaca şu şekilde ifade edebiliriz: Hemen herkeste bilhassa Nur Risâlelerini okumada, mevzuların mahiyetini ve mizânlarını derk etme yönünde takdire şâyan bir arzu ve iştiyak hali var. Hizmetteki gayret ve sahibiyet şuuru hâkeza. Nesebî kardeşten çok daha ileri derecede bir uhuvvet ve muhabbet hâlesi görünüyor. Merak ve duyarlılık hali pek güzel bir sûrette inkışâf etmiş. Aralarında insana huzur ve güven veren bir “vahid-i sahih”, yani sahih birlik-beraberlik ruhu gelişmiş. Küçükler büyüklere hürmetkâr davranıyor; büyükler küçüklere, gençlere, talebelere öz evlâdı gibi sahip çıkıyor. Aralarındaki öyle bir yardımlaşma ve dayanışma hali var ki, pek ulvî olan “isar hasleti” ile “teavün düstûru”nu hatırlatıyor.

*

Kitap fuarı için gittiğimiz Kayseri ve ardından uğradığımız Malatya’da olduğu gibi, Elaziz’de de hakikaten sevindirici, memnuniyet verici hallere ve sahnelere şahit olduk. Hepsinin hizmetteki gayretini tebrik ediyor, rıza-i İlâhi yönünde yaptıkları çalışmalarında hayırlı muvaffakiyetler diliyoruz.

……………………………….

NOT:

Bölgede trenle seyahat eden M. Kemal’in emir ve direktifiyle, 15 Kasım 1937 tarihinde “Diyarbekir”in ismi Diyarbakır, hemen ardından “El-azîz”in ismi de El-azık şeklinde değiştirildi. El-azık ismi tutmayınca, bilâhare hiçbir mânâsı olmayan “Elazığ”a dönüştürüldü ve maalesef öyle de kaldı. Ama, biz yine de pek manidar olan “Elaziz” demeyi tercih ediyoruz.