Bilmemenin yolu bir bakıma, çok iyi anlayamamaktan da geçer. Her ikisi için de reçete; okumaktır… Anlamak, öğrenmek için okumaktır…

Geçici, fani, anlık anlam ve bu anlamların fikirleri okumadan da elde edilir. Zaten bunlar temelsiz bilgilerdir. Geldiği gibi giderler… Bir yerde durmaz ve bir yerlere tutunamazlar.

Öyle ise anlamları alabilmek ve anlayabilmek için dikkatli ve yavaşça okumak anlamanın başlangıç basamağı olmalıdır. Basamakların sonuna ise bizleri devamlılık götürecektir.

Bilgi, malûmat, elde edilmiş fikirler ise bu anlamlı okumaların paketlenmiş hediyeleri olacaktır. Anlamak ve bilmek birbirini tamamlayacaklardır.

Her güzel ve iyinin birinci düşmanı yapılacak, elde edilecek şeylerin karşısında duran inattır. Bizler de anlamayı ve bilmeyi elde edebilmek için müsbete inat ederek bu engeli yine inatla aşacağız.

İnadı aştığımız zaman, anında ve hemen ene denilen; çok bilmiş enaniyet efendi kendisini benzersiz şekilde beğenerek karşımıza çıkacaktır.

Enenin okuma ve anlamada hileleri, yoldan çıkarmaları, fikirleri ve düşünceleri akıl harici yollarla çürütüp, saptırmaları inattan çok çok fazladır.

Sen olmuşsun… Sen en iyi bilensin… Senin gibi kimse bilemez… Senin eşin benzerin yoktur… Sen yapmasaydın kimse yapamazdı… Senin gibi kim yapmış ki!.. vs. uzayıp gider.

İlâç, deva, çare ise; yine ısrarla ve devamlı bir şekilde eneyi susturacak olan imanî, Kur’ânî ve İslâmî eserleri dikkatlice ve anlayarak, devamlı okumaktır.

Okuyan, anlayan ve bunları hayatında tatbik eden ehl-i iman; enaniyeti, kibri, kendini beğenmişliği alt eder, yener, mağlûp düşürür. Tevazu ve alçak gönüllülüğü kolayca elde eder.