Mahalledeki insanların birbirlerine esprileri bile değişik geliyor insana. İnsan yaşadığı mekâna, insanlara, tabiata, yaşadığı eve, bahçeye, parktaki seslere alışıveriyor. Sonra bir gün alıştıklarından ayrılmak günü geldiğinde, adı tam olarak konmamış bir hüzün kaplıyor insanın içini. Gitmek istese de içini gideceği yerin belirsizliğini taşıyan duygular kaplar. Gerçi bu âlemde ayrılmaktır kaderi insanın.

Bir gariptir insanoğlu, gurbetin bile havasına, suyuna alışıveriyor bir zaman sonra. Ve oralı olmaya başlıyor. Derken doğup büyüdüğü yer yabancılaşıyor gözünde, gönlünde. Alıştığı yeni yer memleketine dönüşüyor. Artık oradadır dostları. Görüştüğü, konuştuğu insanlar oluverir ahbabı. Görünce mutlu olduğu insanlar, bitkiler, çevredir insanın gerçek memleketi. İnsanın içinde hep bir garip tarafı var. Ondandır ki hiçbir yer tam olarak ‘işte tam da burası’ dediği bir yer olmuyor insanın. Hep eksiktir buralarda bir şeyler. Bu âlemin kaderi bu. Adı, misafirhane. Neyi de olsa işte yolculayana kadar insanı. Sonrası ayrılık. Tren bekleyen, otobüs geldi gelecek diyen insan ne kadar kalıcı duygular taşır içinde?

Yeni semtimin camisine gittim bu sabah. Bir yabancı duygusu tattım içimde. Rahlelerde Kur’ân-ı Kerîm okuyucularını bekliyordu. Ben de oturdum şöyle misafirce. Ürkek duygular içerisindeyim. Her sabah bir cüz okunuyormuş. Bir rahle de benim kondu önüme. ‘Bizdensin’ dercesine tebessümlü bir bakışla karşılaştım aniden. Kendimi gerçekten oralı hissettirdi o bakış. İlk kez gördüğüm sima bana ruh birlikteliğini yaşattı. Ve hoş bir dalga içinde, gözlerimi kapatıp bırakıverdim asudeliğe ruhumu, bedenimi.

Ruh rahatlayınca, bedenin de rahatladığını hissettim ilk kez. Hoş bir duyguyla döndüm evime. Gerçek, ebedî evimin havasını hissettirdi cami. Bir hoşluk taşıdı bedenimi, garip bir duygu kucağında salladı beni gün boyu. Bu yeni semt bana çok farklı duygular yaşatacak gibi. Her semtin ruhu farklı mı yoksa. Ya da hissettiklerim geldiğim yaşla mı ilgili onu da bilmiyorum. Ama geldiğim yeni yeri ve taşıdığım yeni duyguları sevdim. Anlıyorum ki, geçen zamanla kalıcı evine yaklaşır insan, hasret biter, ruhun dinginliği de ondandır.