Ve insan bir yolcudur. İnsanın o uzun yolunun belli bir dönemini oluşturan meslek hayatı da hakikatleri tefekkür etmek, Cenab-ı Hakk’ın rızasını kazanacak fiiliyatta bulunmak, imanı kurtarmak üzere inşa edilmelidir. Bazı meslek grupları bu hakikatlere doğrudan erişebilirken bazı meslek grupları da dolaylı yollardan hakikatlere erişebilmekte ve hizmet edebilmektedir.

Hepimiz o uzun ve yorucu pandemi dönemini hatırlıyoruzdur. Hastanelerin servis ve özellikle yoğun bakım üniteleri bu dönemde Cenabı Hakk’ın birçok mucizesine şahitlik etmiştir. O dönemde yoğun bakıma birçok hasta yatışı olurken maalesef üçüncü basamak yoğun bakıma yatan hastalarımızın özellikle yaşlı hastalarımızın vefatlarına şahitlik ettik. Bu dönemde her bir hastamız bizim için çok kıymetliydi ve herbiri için elimizden gelenin fazlasını yapmıştık. Bu yaptıklarımızdan bir örnek de; o dönemde yoğun bakımda yatmış ve sedasyon(uyutucu ilaç) altında entübe(solunum cihazına bağlı) takip edilen bir hastamızın bakımlarında, tedavilerinde hemşire arkadaşlarımızdan birisi dudaklarını zemzem suyuyla ıslatmaya özen göstermiş ve bunu da hastamıza söyleyerek yapmış. 

Aradan belli bir zaman geçti. Yaşlı hastamız solunum cihazından ayrıldı ve yoğun bakımdan sağlıklı bir şekilde çıktı. Ki bu bizim için tarifi olmaz mutluluktu. Bir hastamızın sağlıklı bir şekilde, hele ki kovid tanısıyla takip ettiğimiz bir hastamızın yoğun bakımdan sağlığına kavuşmuş bir şekilde ayrılması.... Pandemi dönemi bittikten sonra bahsettiğim yoğun bakım kapandı. Ve hemşireleri farklı birimlere transfer edildi. Yoğun bakımın bulunduğu kısma da farklı bir yoğun bakım açıldı. Ve sağlıklı bir şekilde yoğun bakımdan ayrılan amcamız bir gün o yoğun bakımın kapısını eşiyle beraber çaldı. Ve kendisine zemzem suyu veren hemşireyi aramaya başladı. Başta isim benzerliğinden ötürü farklı bir servise yönlendirildi. Orada gördüğü hemşirenin uyutulurken kendisiyle konuşan hemşire olmadığını sesinden tanıdı. Oradan tekrar yönlendirildiği yoğun bakımda aradığı hemşireyi buldu. Ve ona “Kızım Allah senden razı olsun. Ben seni bulamasaydım çok üzülürdüm. Verdiğin zemzem suyu sayesinde ben hep Kabe’ye gittim. Namazlarımı orada kılıp ibadet ettim. Allah senden bin kere razı olsun.” diyerek ona olan teşekkürünü ve duasını söylemiş oldu. Eminim ki dualarında ona da yer vermeyi unutmuyordur.

Evet yoğun bakımlarda sıklıkla duyduğumuz bir şeydir aslında bu, hastalar sizi duyuyorlar. Ve en son duyma yetisini kaybediyorlar. Onlarla konuşun, yaptığınız işlemleri anlatın. Bizimle tutun o hastaları. Ve bizler hep onları motive edici konuşmalar yapmaya özen gösteririz. İyileşeceğine ve buradan çıkacağına olan inancımızı paylaşırız. Ama hiçbirimiz verdiğimiz zemzem suyunun onları Kâbe’ye götürdüğünü tahmin bile edemedik. Şimdi bizim duamız inşallah her bir hastamız burada yapamadıkları ibadetlerini, kılamadıkları namazlarını manevi alemde Kâbe’de yapıp, kılarlar.

Ve her zaman kendime hatırlattığım bir hakikati yine söylemek isterim; kimin kimin hayatına dokunup derin izler bırakıyor?