Bazı insanların yanında ruhumuz sıkılıyormuş gibi hissederken bazılarının yanında kendimizin bile anlamlandıramadığı bir ferahlığı hissederiz. Bunu bir çoğumuz yaşamışızdır.

Hastanede yaşadığım ve beni çok etkileyen bir durumu sizinle paylaşmak istiyorum:

Genç bir hastamız bir ay önce beyin kanaması geçirip hastaneye kaldırılıyor. Yoğun bakımda takip ediliyor. Solunum cihazına bağlı aynı zamanda. Bir ay sonra ameliyat için görev yaptığım hastaneye sevk ediyorlar. Cuma gecesi ameliyat oluyor ve sonrasında yoğun bakımda takip edilmesine karar veriliyor. Cumartesi sabahı nöbete gittim. Hastanın odasının kapısının önündeyiz ve nöbetçi arkadaşım hastayı devrediyor. Ameliyat sonrası hiçbir tepki vermediğini anlatıyor. Daha kapının önündeyken bile inanılmaz güzel bir şey hissettim. Güzel bir maneviyat... Hastanın o gün için primer hemşiresi yani bakım ve tedavisinden sorumlu hemşiresi bendim. Hastanın yanına girdim. Odada genel olarak beni iyi hissettiren bir şey vardı. Anladım ki bu insan ömrünü ibadetlerle geçirmiş. Arkadaşıma bu hissiyatımı anlattım. “Kesin mübarek bir insan. Zaten adı sahabe adı” dedim. Arkadaşım “Adı Ahmed olup ateist olan çok insan var biliyorsun değil mi?“ dedi. Evet haklıydı. Ama bu hasta öyle bir hasta değildi.

Beyin cerrahı geldi. Kontrol edip ağrılı uyaran verdi. Evet tepkisi yoktu. Öğlen saatlerinde kız kardeşini aldık ziyaret için. Kardeşi tesettürlü bir hanımdı. Abisinin başına geldi. Kur’an okumaya başladı. Ve o sırada hasta gülümsemeye ve kardeşinin elini kuvvetlice sıkmaya başladı. İnanılmaz bir durumdu. Kardeşi Kur’an okudukça gözlerinden inen yaş damlaları da okunan ayetlere eşlik ediyordu. Öyle bir haldeydik ki sanki bir hastane odası değil de bir ilim meclisinde okunuyor o Kur’an ayetleri. O kadar hisli...

Kardeşi gittikten sonra doktorlar tekrar geldi. Onlara hastanın tepki verdiğini anlattım. Doktorlar şaşırdılar. Kendilerine tepki vermesini istediler ama vermedi. Ben de şaşırmıştım. Verebildiğini görmüştüm çünkü. Doktorlar odasından çıktıktan onunla konuşmaya başladım. Ama bana da tepki vermedi. Gerçekten üzülmüştüm. Sonra bakımı için yanına gittiğimde ona Kur’an’dan ayetler açtım. Zemzem suyuyla dudaklarını ısladım. Ve hasta tek gözünü açtı ve gülümsedi. O anki heyecanı, şaşkınlığı ve mutluluğu inanın hiçbir kelime karşılamıyor. Koşarak doktorların yanına gittim. Anlattım. Yine geldiler. Yine baktılar. Ve yine tepki yok. Yanlış görmem mümkün değildi. Doktorlar yine üzülerek ayrıldı hastanın yanından. Neden böyle olduğuna anlam verememiştim. Bu arada hastamız genç yaşlarında hacı olmuş. Ve sürekli ibadet halinde olan bir kişiymiş.

Ertesi gün nöbetimi devrettim. Tepki verdiğini söyledim. Pazartesi günü gittim tekrar çalışmaya. Ve arkadaşım tepkisi yok diye teslim etti. “Ciddi misin?“ dedim şaşırdım çünkü. Pazartesi salı günleri 8 saat o hastayla ilgilendim. Ağız bakımı için ağzını açmasını istediğimde ağzını açtı. Zemzem suyuyla dudaklarını ıslattığımda gözünü açtı. Şimdi hastamız bir çok insana tepki veriyor, elhamdülillah. İnşallah iyileşip yoğun bakımdan çıktığını göreceğiz.

Her insan hayatımıza vazifeli olarak giriyor. Bu insanların sadece sağlıklı insanlar olduğunu düşünürdüm. Yani arkadaşım, dostum, kıymetli bir ablam gibi. Ama gördüm ki hastalarımın hayatında benim bir vazifem olduğu kadar benim hayatımda aslında onların çok büyük bir vazifesi var.