Muhtemel cevaplar: 

- Asla, hiç değişmez.

- Azıcık değişebilir. 

- Biraz değişebilir.

- Epeyce değişebilir.

- Tamamen başkalaşabilir.

- Asla oy vermem diyenlerin bile oy verebileceği bir parti haline gelebilir.

Dikkat ederseniz bütün bu kanaat ya da hüküm cümleleri ayrı anlamlara geliyor. 

Bunlardan biri ve birincisi kader açısından da sakıncalı. Diğerleri ise neticede bir kanaat ya da belki kanaat kılıfı giydirilmiş istek.

Peki bunları yazınca CHP’li mi olunur? 

İnternetten izleyenlerimizin bir kısmı için böyle. Dilimizde tüy bitti, ama böyleler.

Onlara soralım: Oy vermediğiniz ve vermeyeceğiniz bir partinin değişmesini istemez misiniz?

Buna “hayır” demek, “gitmeyeceğim köy yolunun yapılmasını istemem” demeye ya da “oturmadığım mahallenin çöpleri beni ilgilendirmez” demeye benzer.

Peki, iktidar partisi, CHP’nin değişmesini istiyor mu?

Sanmıyoruz. 

Zira AKP sürekli tek parti dönemi CHP’sine bakarak şimdiki CHP’yi tokatlıyor. Yerini ve duruşunu değiştirmesini istemiyor. Zira ancak o pozisyonda kaldığı sürece kolaylıkla dövebileceğini biliyor. 

Yer değiştirmesine kızıyor hatta köpürüyor.

Tövbesini kabul etmiyor.

Değişim isteğini görmezden geliyor. 

Belden aşağı vuruyor. 

“Oh olsun zaten eski CHP de hep böyle yapmıştı” mı demek lâzım. Yoksa …

Yoksa “ey iktidar, böyle yapma, belden aşağı vurma, ‘sen zaten öylesin, böylesin’ deme, hayra ve değişime teşvik et” mi demek lâzım?

Eski CHP zihniyetinin bu milletin hürriyetine de, imanına da zararı faydasından çoktu. Bu kesin. 

CHP’nin tek başına iktidar olamayacağı da belli. Ama uyanık olmak lâzım. “CHP zihniyeti” derken kastedilen, aslında, “halk için ve halka rağmen” diyen “tek parti zihniyeti”. 

Yani jakobenizm. 

Bu jakobenler iktidar olmadıkları zamanlarda da muktedir olmak için her yolu deniyorlar. 

Her seferinde dört ayak üstü düşebilmek için kırk türlü oyunu bir anda oynamayı başarıyorlar. 

Bu sebeple her partiye nüfuz etmeye ve her iktidar döneminde kendi iç iktidarlarını yürütmeye yönelik hazırlık ve planlarını yapıyorlar. 

Bugün Türkiye’de entelektüeller, aklı başında namusu yerinde siyasetçiler ve bilhassa dindar demokratlar, kendilerini AKP içinde gizlemeyi başarmış olan “tek parti zihniyeti” temsilcilerinin icraatlarıyla boğuşuyor.

Seçim sistemi ve bilhassa “başkancı sistem” siyasî akımları iki blok içinde ittifak etmeye zorluyor. 

Böyle kaldığı sürece de önemli olan demokratlığın ve bugün onun zıddı olan “tek adamcılık”ın hangi blokta ne kadar hakim olduğu ve iktidar olursa ne kadar olacağı. Ona bakmak lâzım. 

“Başörtülü bacı” gibi konular ise artık sadece çelme taktıran bir istismar aracı. Onları dikkatli atlamak lâzım.