Efsane günlerdi efsane…
Daha zor yaşanır öyle…
Araya kara hattâ siyah, simsiyah…
Perdeler çekildi.
Duvarlar örüldü.
Olmadık hesaplar görüldü.
Yüzü gülerdi herkesin.
Herkeste bir gayret…
Yıldızlar karanlıkta kalmış.
Yalnız kalmış ay…
Hepsi bizi bekliyor.
Güneşe bile ateş, nur taşınacak.
Üşümek, terlemek yok.
Küsmek, gücenmek yok.
Ağlayan çocuklar var dünyanın bir ucunda.
Açlar açıklar var.
Ruhu girdaplarda boğulanlar…
Boğuşanlar yol alamaz dediler.
Herkes bir işin ucundan tuttu.
En ağır yüklere temel olduk.
Ağlayana gülene emel olduk.
Araya yıllar girdi.
Fotoğraflar tozlandı albümlerde…
O siyah beyaz günler…
Arada birer birer gidenler…
Değdi mi şimdi oldu mu?!
Hatıralarla baş başa kaldık mı?!
Acı mı, gözyaşı mı, pişmanlık mı?!
Kapanır kapanmaz aralık mı?!
Bir Ali Kardeş deyişi vardı.
Kalbini tebessüme açardı.
Belki de uçardı bana sarılmak için…
Niçin bu ayrılıklar niçin?
Orada zaten göz göze geleceğiz.
Bugün yarın öleceğiz dostlar!
Hiç günahsızlar atsın ilk taşı deseler…
Hepimizin taşları yere düşer.
Sen de gittin, ha!
Yüzün de gülerdi, gözlerin de…
Hatta sesin bile…
Erkeni, geçi yokmuş ölümlerin…
Hepsi de vaktinde gelirmiş.
Sana da güle güle…
Cennete selâm söyle!
Ali HAKKOYMAZ
23 Şubat 2024