Ankara’yı temsilen bir grup kafadar, arabayla, yolumuza koyulduk. Hava güzel, yol uzun, muhabbette kaynak var. Dünden, bugünden, hizmetlerden, siyasetten derken, vardık Sapanca’nın düzüne.

Gelelim biz, meselenin özüne:

Arkadaşlar hep beraber dedik ki: “Duralım şurada biraz; hem istirahat ederiz, hem de kılarız namaz.”

Durduk, yol boyu kahvesine. Namaz niyazdan sonra, çay molası verildi; “Dört tane çay!” denildi.

Bahçedeki bir plâstik masaya bendeniz Ali Rıza Aydın, İrfan Özçelik, Ömer Pektaş, bir de Metin Tez’imiz; kurulduk böylece, hepimiz.

Çaylar geldi masaya, şeker kaldı arkaya. Garsona seslendim: “Oğlum, şekerin yok mu?” Telâşla giden garson, getirdiği şekeri, avucundan masaya koyuverdi, ivedi.

Masa naylon, üstü kir! Şeker saçıldı, bir bir.

Arkasından seslendim:

“Oğlum, hani tabağı, tası? Görmüyor musun pisi?”

Garson, eliyle, o an gelen bir Mercedes Benz otoyu göstererek: “Abiler geldi” dedi. Koştu gitti oraya. Çıngı çıktı, kafamdan; seslendim delikanlıya:

“Bana bak! Biz, abi değil miyiz?”

Çıt yok.

Maksadını anladım.

Gelen, lüks bir araba; içi de, pek kalaba.

Zahir, bahşiş onda dolgun! Bizim oto ise yorgun: ‘82 Audi, ona göre, fazlasıyla gariban.

Biz bakıştık birbirimize, gülmek geldi her birimize. Hep beraber söylendik:

“Biz, abi değil miyiz?”

Garson kardeş dünyalığı fark etti, yanımızdan, bahşiş için çark etti. Fakat fark edemediği bir şey vardı; herkes, Allah kuluydu!

Nasreddin Hoca’ın o meşhur sözü, burada, bir defa daha gerçekleşti:

“Ye kürküm, ye!”

Hayatın her anında, toplumun her yanında böyle şeyler oluyor. İnsanlar, bazı nâkıs kimselerden kılığına kıyafetine, verdiği ziyafetine, güttüğü siyasetine, velhâsıl; sırtındaki kürküne göre ilgi, hürmet görüyor.

Doğru mudur, yanlış mıdır, kari verin kararı.

Ceket-pantolon çıkıyorsunuz çarşıya yahut bir kuruma gidiyorsunuz; muhatabın, en centilmen hitabı:

“Amca, dayı; hişt, mişt!.”

Bırakın, otomobili motomobili; bir kravat farkıyla, o an çaptan düşersin.

Bağlanınca kravat, hemen gülümser surat; birden değişir hitap: “Efendim” ya da “Beyefendi” vesaire oluverirsin, birdenbire.

Garip, ama durum bu!

Her ne ise…

O gün bu gün biz bu sözü, pelesenk ettik dile; aramızda şaka yollu, bir slogan oldu bile:

“Biz, abi değil miyiz?”