Geçenlerde İstanbul Avrupa yakasında âniden bastıran kar yağışında, önceden alınmayan tedbirler sebebiyle insanlar, buz gibi havada yollarda perişân oldu. O saatlerde bu fakir de saatlerce yolda olduğumdan dolayı şahid oldum ki, arabaların çok azında kar kış lastiği var. 

Her kar yağdığında bu lastik konusundan dolayı çok sıkıntılar yaşanır. Fakat, gereken dersler çıkarılmadığından hep tekrar eder. Allah’ın (cc) verdiği aklı kullanmamak O’na itaatsizlik olduğu gibi; bu sebeple başkalarının da mağduriyetine sebep olmak, ‘kul hakkı’ değildir de nedir?

Genel olarak Kur’ân’ı hayatına tatbik etmeyen biz Müslümanlar; başımıza gelen her musîbette, önce kendi nefsimizi hesaba çekip, gereken dersleri alacağımıza, sürekli başkalarını suçlayarak hiçbir problemin çözülemediğinin ne zaman farkına varacağız?

Fâni dünyâyı ve hayâtı, Esmâ-i Hüsnâ’sına âyine ve kalem-i kader ve kudretine sâhife yapan Hakîm-i Ezelî; ‘Kadîr’ isminin tecellisiyle kudretini göstererek, simsiyah bulutlardan bembeyaz karları çıkardı. ‘Rahîm’ isminin tecellisiyle şefkat ve merhametini gösterdi de barajlar su ile doldu. Şefkat ve merhametini gösterdi de bizi susuz bırakmadı. ‘Hay’ ismiyle toprağın üstünü yorgan gibi karlarla kaplayıp, altındaki nebâtâtın ve hayvânâtın soğuktan donup ölmesine müsaade etmedi ve onlara hayat bağışladı. 

‘Rahmân’ ve ‘Halîm’ isimleriyle de, insanlar arasında, ırk, dil, din, iyi-kötü, Müslüman-kâfir ayrımı yapmadan, kar bereketinden herkesi istifade ettirdi.

Münîm-i Hakîm, ni’met verirken de, musîbet verirken de insanları imtihân eder. Ni’met verir, şükür ister. Musîbet verir, sabr-ı cemîl ister. Mü’min; başına gelen her hâdiseyi mânâ-yı harfiyle okuyup, Allah’ın (cc) hesabına bakabilirse, dünyevî ve uhrevî büyük kârlar elde ederek, rıza-i İlâhiye mazhar olur. Yoksa, mânâ-yı ismiyle bakarsa, hevâ-i nefsi ile değerlendirirse, imtihânı kaybedenlerden olur. Mânâ-yı harfiyle bakabilmek de ancak tahkîki îmânın ufuklarına ulaşmakla mümkün olabilir.

Mânâ-yı harfiyle baktığımızda görüyoruz ki; kar yolları kapatıp, yolcuların eziyet çekmesinde de hikmetler, dersler ve ibretler var. Rabb’imiz insana aczini ve fakrını bir kere daha aynel yakîn hissettirdi. Birçok insan o çok pahalı arabalarını yollarda karın altında terk edip, buz gibi soğukta ve karanlık gecede kilometrelerce yol yürüdü. Dünyânın fâni ve ‘benim’ dediği malını, Allah’a (cc) nasıl terk edebileceğini öğrendi. Yerdeki ve gökteki herşeyin sahibinin Allah (cc) olduğunu anladı. Hissettiren Rabbe şükür, hissedenlere de müjdeler olsun! Esbâb sükût etti, tevhid konuştu. Nefisler lâl oldu, hakîkat konuştu.

“Mâdem hayat, Esmâ-i Hüsnâ’nın nukûşunu gösterir. Hayâtın başına gelen herşey hasendir.” 1

“Musîbetler, dergâh-ı İlâhîye sevk etmek için birer kader kamçısıdır.” 2

Hayat; Esmâ-i Hüsnâ’nın nakışlarını ihtivâ eden bir hikmet kitabıdır. Bu kitabın sâhifelerini mânâ-ı harfiyle okuduğumuzda bizlere çok güzel dersler verir. 

Kalbimizle ve rûhumuzla bizleri dergâh-ı İlâhîye sevk eden musîbetler ve sıkıntılar için kaderin kamçısını yemek, şekvâya değil, hamd’e ve şükre vesiledir.

Dipnotlar:

1- RNK. 26. Söz.

2- RNK. Barla Lâhikası.