Madem ki; farklı farklı kavimlerde, fikirlerde, inançlarda, karakterlerde yaratılmışız, hep birlikte, huzûr içerisinde yaşamasını öğrenmemiz gerekiyor. Bunun için de, kanunlar, uygulamalar, hak, hukuk ve adalet yönüyle ülkede yaşayan herkes eşit olmalı. Hiç kimse, kimseyi dışlamamalı, ötekileştirmemeli. Aksi taktirde haklının dediği değil, güçlünün dediği hükümferma olur ki, o ülkede ne adalet kalır, ne huzur. Zilletle sürünmeyi izzetle yaşamaya tercih etmiş oluruz.

Hangi inanç, fikir ve düşüncede olursak olalım, şayet; en doğru fikirler bizde olduğunu düşünüyor ve başkalarının yanlış yolda olduğuna inanıyor ve de bizim doğrularımıza inanmalarını istiyorsak; hak ve hakikatleri onlara anlatabilmemiz için bile, onlarla birlikte barış ve huzur içerisinde yaşamamız gerekiyor. Her gün kavga ettiğimiz, hep hor hakir gördüğümüz, dışladığımız insanlara, kendi inandığımız değerleri nasıl anlatabiliriz ki? Fikirlerine, hayat tarzlarına, inandığı değerlere katılmadığımız insanlara karşı saygılı olmak ve nezaketli davranmak, onların fikirlerini kabul etmiş olmak anlamına elbette gelmez.

Afganistan’dan Fas’a kadar, Ortadoğu ve Afrika ülkelerinden, anasını babasını, evini barkını, eşini dostunu, memleketini terk ederek, kendi memleketlerinden kopup çıkan Müslümanlar, canları pahasına akın akın Batı ülkelerine gitmeye çalışıyorlar. Birçoğu ise yollarda perişan oluyor, ya da ölüyor, denizlerde, ırmaklarda boğuluyorlar. Bunu bile bile bu yolculuğa çıkıyorlar. Bu Müslümanlar, kendi ülkelerinde ne gibi zulümlerle, yokluklarla, sıkıntılarla karşılaştılar da ölümü bile göze alarak bu yolculuğa çıkıyorlar? Bizim ‘ötekileştirdiklerimiz’ değil mi onlar? Kendi vatanlarında bulamadıkları neler var ki, Batı ülkelerinde bulacaklarına inanıyorlar. Müslümanların bugün bundan daha önemli bir mes’elesi var mı? Koskoca Akdeniz, Ege denizi dünyanın en büyük Müslüman mezarlıkları oldu. Bu fotoğrafa bakan Avrupa, Amerika, Asya kâfirleri hiç Müslüman olurlar mı? “İnanıyorsanız üstünsünüz”! diye bize bir hitâb-ı İlâhî vardı. Biz neye inanıyoruz ki bu hallere düştük? Üstünlük nerede?

Eğer, biz Müslümanlar, Peygamberimizi (asm) ve ashâb-ı Nebî’yi hakîki mânâda tanıyıp, Kur’ânî mesajları tam olarak öğrenip, onun ahlâkıyla ahlâklanarak, örnek bir Müslüman, örnek bir insan ve her alanda dünyaya örnek bir toplum olabilseydik; bugün çokça eleştirdiğimiz insanlar, bize bakıp daha doğru yolu bulabilirlerdi. İşte o zaman, kendi ülkemizde hep beraber daha huzurlu, güvenli ve barış içerisinde kardeşçe yaşarken, bugün Müslüman topraklardan Batıya doğru gözyaşlarıyla yapılan hicret de Batıdan İslâm ülkelerine doğru olurdu. Batı toplumları da fevc fevc İslamiyetin rahmet şemsiyesi altına girer de tüm dünyaya huzûr ve barış gelirdi. Ne kadar büyük vebal altındayız, farkında mıyız?

Bu rahmet şemsiyesinin sapı Müslümanların, özellikle de Risâle-i Nûr Talebelerinin elindedir. Kur’ân’ı Kerîm’den aldığı nûrlarla, asırlardır inim inim inleyip, için için yanarak ağlayan âlem-i İslâmın mâkûs talihini değiştirecek, küfür ve şirk karanlıklarında boğulan dünyaya, yeniden huzûr, barış ve kardeşliği getirerek, tüm insanlığa yeni bir bahar mevsimi yaşatacak olan Risâle-i Nûrlardır. Biz dahi hitâm-ı misk’i onunla yapalım!

“Evet, mü’min olan kimse, iman ve tevhid iktizâsıyla, kâinata bir mehd-i uhuvvet(kardeşlik beşiği) nazarıyla baktığı gibi; bütün mahlûkatı, bilhassa insanları, bilhassa İslâmları birbiriyle bağlayan ip de, ancak uhuvvettir. Çünkü, imân bütün mü’minleri bir babanın cenah-ı şefkati altında yaşayan kardeşler gibi kardeş addediyor”. 1

Dipnot: 

1. RNK-Mesnevî-i Nuriye