Kıbrıs Rum Yönetimi’nin 2005’ten bu yana Mısır, Lübnan ve İsrail’le yaptığı anlaşmalarla Doğu Akdeniz’de doğalgaz ve petrol arama - sondaj işbirlikleri karşısında Ankara’nın etkili ve caydırıcı bir diplomasi sergileyememesi Türkiye’yi bölgede çıkmazlara soktu.
Libya’nın sahil şehri Sirte ile çöldeki Cufra hattında bölünerek petrol bölgelerinin Hafter’e verildiği vartada Yunanistan’ın Mısır ve diğer kıyı ülkeleriyle yaptığı “münhasır ekonomik bölge anlaşması” Ankara’nın Libya ile yaptığı “anlaşma”yı da suya düşürüyor.
Kaliteli Libya petrolüne dadanan küresel güçler, bölge ülkeleri “taraf” olmaktan kaçınıp Trablus ve Tobruk’la doğrudan görüşür ve ABD bile Hafter’le diyalogu sürdürürken, Ankara’nın Libya’ya “asker sevkiyle “taraf” ve “cephe ülkesi” olması Türkiye’nin Doğu Akdeniz’deki haklarını tehlikeye atıyor.
Diğer yandan hegemonya ve enerji rezervlerine hükmetme peşindeki emperyallerin tahrikiyle Sisi yönetiminin Hafter’e arka çıkmasına karşı Ankara’nın Serrac için asker sevkiyle Libya’daki kavgaya karışıp ülkenin doğusunu dışlaması, ülkenin fiilen parçalanmasını onaylama anlamlına geliyor.
ÇELİŞKİLİ, AGRESİF, KIRILGAN “POLİTİKASIZLIK”!
Türkiye’nin yanıbaşındaki Suriye’de “askeri gözlem noktaları” saldırıya uğrarken, hava korumasının olmadığı Libya’ya gönderilen Mehmetçiğin Trablus havaalanı ile kritik alanlara konumlandırılması, bir defada 34 şehidin verildiği İdlib’dekine benzer fecaatlere kapı aralıyor. BAE destekli kiralık silâhlı grupların saldırısıyla bunun sinyalleri verildi, veriliyor.
Gerçek şu ki Doğu Akdeniz’de olduğu gibi Ege’de Yunanistan’la Türkiye arasındaki “kıta sahanlığı” ve “deniz yetki alanları” güçlü diplomasiyle belirlenmeyip krizin araştırma gemilerine ve askere ihâlesiyle ihtilâf ve krizler daha da yaygınlaşıyor.
Bundandır ki 2004’ten bu yana Yunanistan’ın uluslararası anlaşmalara aykırı olarak Ege’deki on sekiz adayı ve bir adacığı işgal edip asker çıkararak silâhlandırmasına, Yunan komutanların mangal yakıp bayrak dikmelerine suskun kalan Ankara’nın lafta kalan söylem ve “restleri” pek işe yaramıyor.
Ankara’nın ülkeyi Suriye’den Libya’ya, Mısır’dan Yunanistan’a birçok cephede krizlerle karşı karşıya getiren, bütün komşularla çatışmanın eşiğine iten dış politikası, Türkiye’yi Doğu Akdeniz’den Ege’ye haklı olduğu davalardaki hakkını savunamama ve koruyamama başarısızlığına duçar etti.
Kısacası Ankara, ABD ile Rusya arasında gidip gelen hamasetli “politikasızlık”la patinaj yapıyor. PKK’nın Suriye kolu PYD/YPG’yi silâhlandıran ABD ile Libya’da aynı cephede yer alırken, İdlib’de Rusya ile “ortak askeri devriye” geziyor. Dışişleri Bakanı’nın “Libya’da ABD ile birlikte hareket ediyoruz, Rusya ile yakınlaşma yok” ifadesiyle Türkiye, “Rusya ile Suriye’de dost, Libya’da ‘hasım”, ABD ile tam tersi” türü çelişkilere düşüyor. (gazeteler. 20.6.20)
SURİYE’DEN LİBYA’YA, DOĞU AKDENİZ’DEN EGE’YE…
Hulâsa, Irak’tan sonra Türkiye’nin dibinde “ikinci İsrail” işlevini görecek yeni bir “uydu koridor devlet”in kurulduğu Suriye’den fiilen ikiye bölünen Libya’ya tefrika projesine zemin oluşturuluyor.
Bundandır ki Türkiye’nin Doğu Akdeniz’den Ege’ye uluslararası arenada hukukunun korunması için, Ankara’nın küresel emperyal plân ve projelere gelmemesi, bütün bölge ülkeleriyle barışık olup komşularda ateşlenen kavga ve iç savaşlara “taraf” olmayıp barıştırıcı olması; diyalogla iyi ilişkileri geliştirmesi gerekiyor.
Yoksa bölgeyi tefrika ateşine atan, Müslüman ülkeleri birbirine kırdıran fitnenin komplosuna gelinir, küresel emperyal projelere hizmetle Türkiye’ye ve bütün bölgeye kaybettirilir...