Dünyadaki âfet, felâket ve musîbetlerle eşzamanlı olarak içte de iç içe âfet ve musîbetler peşinden gelen koronavirüs felâketi, küreselden yerele âdeta felâketlerin “tamamlayıcısı” olarak tezâhür etti. 

Türkiye, 2020’ye Manisa, Suriye ve İran’a kadar uzanan ve can alan Elazığ - Malatya ve Van depremleriyle, çığ fâcialarıyla, İdlib’den şehitlerin gelmesiyle, uçak kazalarıyla başladı. Özellikle şimdiye kadar görülmemiş tarzda günde 100-150 depremle Elazığ ve civarında 2 bin 500’ü, Manisa - Akhisar ve havalisinde 3 bini aşan deprem fırtınası dikkat çekici oldu. 

En son Suriye ve Libya’da açığa çıktığı gibi dışta işgal ve kıtallerle tefrikayı tahrik eden “zâlimlerin satranç oyunları”ndan barış ve “çözüm” beklentisi çıkmazında, içte de “hiçbir adâlet ve insaniyet kanununa, hiçbir hakikat düsturuna ve hukuka uygun gelmeyen” dayatmalarla “milyonlar mâsumun hakkı” gasbedildi. (Lem’alar, 155)

Kısacası, “umumî musîbetin umumî hatanın neticesi olduğu” vakıası, dahilde de tahakkuk etti. Haksızlık ve hukuksuzluklar bütün ağırlığıyla sürdü... 

MÂSUMLARIN “SUÇLU” ADDEDİLMESİ HAKSIZLIĞIYLA

Ne var ki bütün bunlara rağmen, bu süreçte felâketler dahi “siyasallaştırıldı.” Siyasetin “zâlimâne düsturu”yla siyasî rakipler insafsızca takbih edilirken, muhalefetin “depremlerin araştırılıp âcilen tedbirlerin alınması”na ve toplanan “36 milyar dolar deprem parasının nereye harcandığı”na  ilişkin Meclis Komisyonu kurulması ve “tedbirler”e dair önergeler iktidar cephesince reddedildi.

En vahimi, felâketler zincirinde KHK hukuksuzluklarıyla Türkiye’nin kanayan yarası haline gelen OHAL mağduriyetleri ve suiistimalleri giderilemedi. 

En son mağduriyetleri gidermek için kurulan OHAL Komisyonu’nun, çoğu istihbarat raporları, isimsiz ihbar ve jurnallerle kamudan ihraç edilenlerden 91 bin 300’unun başvurusunu peşinen reddetmesiyle, yüz binlerin mağduriyeti sürerken, gözaltı ve tutuklama furyasında tek kelime savunmaları alınmadan on binlerce vatandaşın temel hak ve hukuklarından mahrum edilmesiyle, menfur 15 Temmuz Hâdisesi’yle en ufak bir ilgisi olmayan ve “ibâdet kısmı” denilen mâsum kitlenin toptan “suçlu” addedilerek cezâlandırılmasıyla, “herkesin hukukunu bilâtefrik (ayrım gözetmeksizin) muhafazaya sırf hak nâmına çalışması” gereken “adâlet hakikati”nin temelinden tahribine devam edildi. (Tarihçe-i Hayat, 487) 

Özetle, Bediüzzaman’ın tahliliyle, “muraî (dalkavuk, riyakâr) ruhtan gelen zâlim zaaf”la zulümler fütursuzca alkışlandı. “Zulme en ufak meyille”, “taraftarlıkla cinâyetlere mânen şerik ve zâlim olunur” hakikati nazara alınmadı. (Sünûhat, 69; Kastamonu Lâhikası, 88)

O denli ki “tehditlerle, korkularla, hîlelerle efkâr-ı ammeyi (kamuoyunu) belli bir mecrâya çevirtmek, muhâkeme-i akliyeyi kapatmak” hesâbına medyatik manipülasyonlar gırla gitti. “İktidara ilişik medya yorumcuları”nın “haklıyı haksız, haksızlı haklı gösteren medyatik çarpıtmalarla, beyin yıkayan algı operasyonlarıyla mâsumlar ve mazlumlar “müstehak” ilân edildi. 

Koronavirüs salgını böyle bir tabloda musallat oldu.

Okuyana ve anlayana ibret dersleriyle…