Türkiye’nin de bunları kendisine örnek alması aklın ve ilmin gereğidir. Yeniden bir “iyi eğitim nasıl olur?” konulu keşif çalışmasına ihtiyaç olması gerek.

Verimli eğitim noktasında marka olan ülkeler vardır. Araştırmalara göre Finlandiya bu listenin en ön sıralarında yer alıyor. Güney Kore’nin de son yıllarda atak yaptığı ve başarılı bir eğitim sistemi kurduğu ifade ediliyor. Elbette bu sistemdeki her türlü uygulama iyi ve doğru olmayabilir, ama iyi yönlerini almak aklın kârı olsa gerek. Güney Kore’nin, Uluslararası Öğrenci Değerlendirme Programı olan PISA’da tırmanışa geçtiği gazetelerde yer aldı. Bu ülke PISA 2015’te okuma ve matematik alanında 7’nci, bilim alanında 11’inci sıraya yükselmiş.

Gazeteci Nuran Çakmakçı’nın Güney Kore eğitimine dair notlarının bir kısmı şöyle: “Güney Kore’de öğretmenlerin ülke ortalaması üzerinde gelirleri var. Emekli olduktan sonra da bu gelir düzeyi maaşlarına yansıyor. 10-15 yıllık bir öğretmen en az 5 bin dolar alıyor. Güney Kore eğitime en çok para harcayan ülkelerin başında geliyor. 2008’de ülke GSMH’sinin yüzde 7.6’sı eğitim yatırımlarına ayrıldı. Bu oran, yüzde 5.9 olan OECD ortalamasının üzerinde. 9 yıllık zorunlu eğitim var. Bunun ilk 6 senesi ilkokul, 3 yılı ortaokul. Lise eğitimi 3 yıl ve zorunlu değil. Ancak öğrencilerin neredeyse tamamı liseye devam ediyor. 

“Lise eğitimi daha çok üniversiteye hazırlık için geçiyor. Okullarda dersler saat 17.00’da bitiyor ancak gece 23.00’a kadar etüt, kurs ve özel dersler devam ediyor. Sınıf başına öğrenci sayısı diğer OECD ülkelerinden fazla. Sınıf ortalaması ilk ve ortaokulda 35, lisede ise 40.

“PISA sonuçlarına göre Güney Kore 9’uncu sırada yer alıyor. Türkiye ise 72 ülke arasında 54’üncü sırada. PISA testinde Türkiye’deki öğrenciler bilim, matematik ve okumada OECD ortalamasının altında kaldı. Ülkede sınıfta akıllı tahta, telefon ya da elektronik aygıtların öğrencilerin derse odaklanmasını azaltacağı düşünüldüğü için sınıflarda karatahta ağırlıkta. Sadece ülkedeki üstün yetenekli çocukların okuduğu 8 okulda tüm teknolojik imkânlar en üst seviyede veriliyor. Aileler çocuklarına ne kadar çok miras bıraktıklarıyla değil, nasıl okuttukları, nasıl bir diploma aldırdıklarıyla övünüyor. O nedenle hem çocuklarının eğitimine para harcıyor hem de onları daha iyi olmaya zorluyorlar. Eğitim maliyetinin yüzde 20’sine yakınını aileler üstleniyor. Ülkede yıllardır aynı eğitim sistemiyle devam edildi, müfredat değiştirilmeden sadece öğretmene yatırım yapıldı. Öğretmenlik çok saygı duyulan bir meslek. Atanamama, işsiz kalma gibi kaygıları yok. Toplumdaki statü yüksek olunca gençler de bu mesleğe yöneliyor. İlkokul öğretmen adayları 4 yıllık eğitimi tamamladıklarında öğretmenlik sertifikası alabiliyor, 3 yıllık bir deneyim ve hizmet içi eğitim sonrasında atanabiliyorlar. Ortaokul öğretmenleri 4 yıllık eğitimin ardından bir lisans programı tamamlayıp atanıyorlar. Öğretmenler en az 30 gün hizmet içi eğitim alma zorundalar.” (Nuran Çakmakçı, Hürriyet, 30 Kasım 2019)

Eğitim kalitesi için işe öğretmen yetiştirmekten başlanmış olması isabetli. Ayrıca sınıflarda ‘kara tahta’ların olması da dikkat çekici. Her gelen bakanın yeni bir eğitim sistemi getirmemesi de başka dikkat çekici bir nokta. Tabiî ki öğretmenlerin ‘hizmet içi eğitim’ almaları da çok mühim. 

Netice olarak akıl için yol bir ise, başarılı sistemleri örnek alalım ve gecikmeden uygulayalım vesselâm.