Bunlardan birisi de Nur Şakirtlerini Risale-i Nur hizmet-i imaniyesinin haricindeki mesleklerin işleriyle meşgul etme taktiğidir. Kendi mesleğinin uygun gördüğü şekilde yapılacak hizmetleri terk edip başka mesleklerin uygun gördüğü tarzdaki hizmetlerle alâkadar olmaya çalışanlar, bir süre sonra şahs-ı maneviden uzaklaşacaktır. Risale-i Nur hizmeti dışındaki başka hizmetlerle meşguliyetin ne tür zararlara sebep olduğu Risale-i Nur’da izah edilmektedir. “Mesleğimiz, tecavüz değil tedafüdür. Hem tahrip değil, tamirdir. Hem hâkim değiliz, mahkûmuz. Bize tecavüz eden hadsizdirler. Mesleklerinde, elbette çok mühim ve bizim de malımız hakikatler var. O hakikatlerin intişarına bize ihtiyaçları yoktur. Binler o şeyleri okur, neşreder adamları var. Biz onların yardımlarına koşmamızla, omuzumuzdaki çok ehemmiyetli vazife zedelenir ve muhafazası lâzım olan ve birer taifeye mahsus bir kısım esaslar ve âli hakikatlerin kaybolmasına vesile olur.” (Kastamonu Lâhikası) Hakikatinde izah edildiği gibi, kendi mesleğimizin zararına başka mesleklerin işlerinde koşmak şahs-ı manevî dışına çıkarak kapanmış hangâhlara girmek manasındadır. Kapanmış hangâhlar içerisine bu şekilde girenler ise, kendi mesleğinin sahip olduğu kıymetli esasları ve âli hakikatleri koruma gayretini kaybedecektir. Mesleğine ait kıymetli esasları ve âli hakikatleri koruma gayretini kaybederek kaybolmasına sebep olanlar ise büyük bir mesuliyet altındadır.

“Hem bu hâdisede göründü ki, Risale-i Nur’a intisâbın çok ehemmiyeti var ve çok pahalı düştü. Ve buna bu fiyatı veren ve o yolda bütün âlem-i İslâm nâmına dinsizliğe karşı mücâhede vaziyetini alan aklı başında bir adam, o elmas gibi mesleği terk edip başka mesleklere giremez.”  (Lem’alar) Hakikatince, mesleğimiz, meşrebimiz ve pahasına çok fedakârlıkların yapıldığı şahs-ı manevimiz dururken başka mesleklerin kapalı hangâhlarına koşmak hiç de akıllıca değildir.