Ve masayı topluyorduk. Sonra oğlum, üzerinde ceviz kabukları olan sunum servisini eliyle çekti ve tüm kabuklar yere döküldü. Sonra misafirimiz şu tepkiyi verdi: “Aaaa yaramazzz! Yine ne yaptın sen, gel bakayım seni içeriye götüreyim de annen  burayı temizlesin.” Kızarak değildi ama yine de sesınde tonlama farkı vardı. Sonra o an şöyle bi tepki verdim: “Oğlum Ebubekir Said, yaramaz bir çocuk değil! Sadece yaşının gereği merak ve keşif duygusu ile hareket ediyor. Ben şimdi süpürgeyi getireyim ve oğlumla birlikte burayı süpürürüm olur mu?”

Misafirimiz de “İyi peki sen bilirsin” dedi. O an beynimde şimşekler çaktı. Çocukları ve yaşının gereği fıtri olarak yaptıkları davranışları anlamayan ve yaramaz olmayan biz insanlar nasıl oluyor da onları yaramaz diye zihinlerinde kendileriyle ilgili duygu kodunu onlara veriyorduk? Gercekten yaramaz olmak nedir? Kim bulmuş üretmiş bu kelimeyi? Çocukları anlamayıp onlara negatif duygu kod ile zihinlerini ütüleyenlere ne demeli?

Çocuklar anlaşılmak istiyor, ne olursa olsun hangi davranışı yaparsa yapsın altında yatan sebebin biz ebeveynler olduğunu ve bizim ağzımızdan çıkan kelimeler olduğunu anladığımızda işte tam o noktada gelişim bizde başlıyor. Kendimizi öyle güzel ve doğru kaynaklardan beslenmeliyiz ki onları pozitif ve güzel ahlaklı yetişmesine vesile olabilelim. Bizim vazifemiz dünya ahiret dengesi noktasında dua, çaba ve bir şeyler yapma gayreti olmalı. Uzmanlara göre hergün başbaşa çocuğu ile 15 dk kaliteli zaman geçiren ebeveynler olmak bile o kadar önemliymiş ki yeter ki biz vakit geçirmek isteyelim. Üşenmeyelim, üşenecek çocuklar haline dönüşmesinler. Dönüştükleri için ellerinde telefon ile ekran bağımlısı haline geldiklerinden sanki biz anneler rahat ediyoruz değil mi? Onlar telefon ile uğraşırken bizler ev işlerimizi rahat rahat yapalım. Telefon bağımlısı haline gelmiş 3 yaşındaki oğlu olan anne ile konuştuğumda bu durumu çözmek önerisi olan birlikte oyun etkinlik yapabilirsiniz dediğimde annesi şunu söyledi: “Çocuğumla oyun oynarsam bu evin işlerini kim yapacak” dedi. Evet bu bir vazgeçilemez bir hayatın gerçeği. Biz hanımlar vaktimizin çoğu ev işleri ile geçiyor. Bu noktada zaman ve iş planlaması ile Allah’ın izniyle yapabiliriz.

Diğer bir bahane de “ben oyun oynamayı bilmem ki çocuk ile nasıl oynanır?” Evet bilmiyor olabiliriz ama öğrenmek için imkanlarımız o kadar çok ki. Her güne bir etkinlik ile çocuğumuzun gelişimine katkı sağlayalım. Dünyası, hayallerini renklendirelim. Kendilerinin neler yapabileceğini kendilerine gösterelim. Çocuklarımız bizim için çok değerli onlar bu dünyanın sevimli küçük kaşifleri. Yeterli, iyi ebeveynler olarak öncelikle onlara biz değer verelim, sahiplenelim ve gerçekten hakiki değer verelim.

Şunu da eklemek istiyorum ki doğru bilgi olmadan, doğru kaynaklardan beslenmeden anne ve babalık yapamayız. Bu günden itibaren daha gayretli ve apaydınlık günlerimize doğru ilerleyelim inşaallah.