Laikçiler klasik söylemlerini bir kez daha tekrarlayıp, “Dindarlığı ölçen bir cihaz var mı?” ve “Önceki nesiller dinsiz miydi? diye sordular.

Aralarında bazı nüanslar olsa da temelde onlarla aynı düzlemde yer alan milliyetçilerin tepkisi daha sertti: “Tayyiban mı yetiştireceksiniz?”

Bu tepkiler, “dindarlık” kelimesinin hele Türkiye siyasetinde “dincilik” şeklinde çarpıtılmaya ne kadar müsait olduğunun örnekleri. 

O dincilik ki, AKP kırmızı çizgi ilân ederek reddettiğini defalarca deklare etmişti. Ama “dindarlık” diyor, “dincilik” diye algılanıyor.

AKP karşıtı “İslamcı”ların bir bölümü, “Zinayı serbest bırakarak mı dindar gençlik yetiştireceksiniz?” tepkisi verirken, bir kısmı da bu partinin iktidarında iyice hızlanan “mücahitlikten müteahhitliğe dönüşüm” sürecine ve kapitalist sistemin sınır tanımayan işgaline vurgu yaptılar.

Bu bağlamda seslendirilen “Asıl mesele gençlerin dindarlaşması mı, yoksa dindarların sekülerleşmesi mi?” suali bizim de öteden beri ısrarla üzerinde durduğumuz bir hususun ifadesi: Dindarların iktidarında yaşanan manevî erozyon, dünyevîleşme, dindarlığın içinin boşalması.

Bu arada muhalefeti “Atatürk’ün ideallerinin istismarını yapmak”la suçlayan AKP lideri, “O ideallerin asıl takipçisi biziz” mesajı verdi.

Dersim’den 27 Mayıs, 12 Mart, 12 Eylül ve 28 Şubat’a, Kürt meselesinden faili meçhullere, edilgen dış politikadan kötü ekonomiye, derin yapılardan, çetelerden, mafyatik örgütlenmelerden bürokratik oligarşiye... ne kadar olumsuzluk varsa hepsinin altında İttihad ve Terakkî zihniyetinin yattığını söylerken, M. Kemal’in şiddetle karşı çıkıp bizzat mücadele ettiğini söylediği bu zihniyetin, onun ölümünden sonra yeniden hayat ve iktidar fırsatı bulduğunu ve Türkiye’ye yeni faturalar ödetmeye devam ettiğini anlattı.

Oysa İttihad ve Terakkî’nin bozuk kısmı ile başlayan olumsuzlukların, bilâhare 30’lu yıllardaki tek adam rejimi ve onun günümüzdeki güncel versiyonu ile daha ileri boyutlarda katmerlenerek devam ettiği de bir vakıa...