Umum Müslümanların medâr-ı iftiharı olan Selâhaddin-i Eyyûbî, aynı zamanda Almanlar gibi Batı dünyasında da sevilip hürmetle yâd ettiği efsanevî bir kahramandır.

Onun 55 yıllık ömrüne sığdırdığı birçok kahramanlık destanı var. Bunların başında, Ekim 1187’de gerçekleştirmiş olduğu Kudüs’ün fethidir.

Evet, bu yeniden fetih hadisesi, hakikaten müstesna bir destandır. Kalabalık Haçlı ordularını dize getiren ve 88 yıllık Latin Krallığı’na son veren bir destan…

 Şimdi o destanın kısa bir tarihçesinden söz edelim; ardından, Sultan Selâhaddin’in dünyadaki servet ve sermayesine dair bir kıssayı nakledelim.

*

Latin Krallığı’nın hükmettiği 1099-1187 yılları arasında, sadece Kudüs’te, Filistin’de değil, bugünkü Ortadoğu coğrafyasının birçok merkezinde (Trablus, Akka, Nasıriye, Taberiye, Beyrut…) Müslüman topluluklara çok büyük eziyetler çektirildi, feci zulümler yapıldı.

Bölgedeki Haçlılar ile Müslümanlar arasında devam eden 88 yıllık sürtüşme, çekişme, huzursuzluk, nihayet 1187 senesinde nihayete erme noktasına geldi.

Bu çetin coğrafyada güçlü bir İslâm devletini (Eyyübî Devleti) kurmaya muktedir olan Sultan Selâhaddin, Haçlıların, vaktiyle kabul ettikleri halde, sonradan ihlâl etmiş oldukları ateşkes (mütareke) anlaşmaları sebebiyle, bunların tek tek hesabını sormaya yöneldi.

Bu arada hem kazandığı, hem de ufak çaplı kaybettiği bazı mücadele safhaları oldu. Suriye’nin Taberiye şehrindeki büyük karşılaşmada ise (4 Temmuz’daki Hittin Savaşı), birleşik Haçlı kuvvetleri Sultan Selâhaddin’in karşısında hezimete uğradı. Latin orduları perişan bir vaziyette darmadağın edilerek dağıtıldı. Hiç vakit kaybetmeyen Sultan Selâhaddin, var gücüyle Kudüs’e yüklendi. 

İslâm ordusunun morali tam yerindeydi. Hittin’de kazanılan zafer, Müslümanların moralini fevkalâde yükseltmiş durumdaydı. Bu sebeple, İslâm ordusu, kendisinden kat-bekat kalabalık durumdaki Haçlı ordusunu Kudüs’te de kesin bir mağlûbiyete uğrattı. Eşzamanlı olarak buradaki Latin Krallığı’na son verdi ve Kudüs’ü fethetti. 

Böylelikle, 88 yıl aradan sonra Kudüs, yeniden bir İslâm şehri haline getirilmiş oldu.

*

Son olarak, Selâhaddin-i Eyyûbî’nin hayranlık uyandıran bir yönünden söz edelim:

Eyyûbî İslâm Devleti’nin kurucusu da olan Sultan Selâhaddin, 1193 yılında hastalandı. Yıllarca süren savaşlar sebebiyle bedeni yorgun düşmüş, vücudu yara-bere içindedir. Mart ayı başlarında ölüm döşeğine yattı.

Vefat edeceğini hissedince, yardımcılarını çağırdı ve onlara şunu emretti: “Kapımın önündeki devlet bayrağını indirin. Onun yerine kefenimi bayrak yapın. Son nefesimi verinceye kadar da, kefenim orada dursun.”

Ayrıca, bu işe memur edilen bayraktarın, bütün ahâliye işittirecek şekilde şu sözlerin ilân edilmesini vasiyet etti: “Ey ahâli! Şu gördüğünüz kefen, Sultan Selâhaddin’in dünyadaki fetihlerden geriye kalan tek serveti ve yegâne sermayesidir. Onun dâr-ı âhirete götüreceği, bundan gayrı bir malı-mülkü yoktur.”

İşte bu şahsiyet, Namık Kemâl ve Mehmed Âkif gibi meşhurların da tâbiriyle “Şark’ın sevgili sultanı” olma liyâkatına mazhar olmuştur. Cenâb-ı Hak, ona rahmet ve mağfiret eylesin.