NİSAN YAĞMURU

Ey Nisan yağmuru, seni gönderen Rabbimize hamdolsun! Bu yıl da geldin işte. Yalnızlığımıza merhem, yaralarımıza ilâç oldun. Dinmez sandığımız fırtınalar dindi, erimez sandığımız dağ gibi karlar eridi, geçmez sandığımız soğuk günler geçti, sen geldin ve bahar geldi.

‘Yort savul’ diyen cemrelerin geldi önce, seni müjdeledi. Ama ben kırlara çıkıp karşılayamadım seni gönlümce. Şimdi pencereden uzatıyorum sana elimi; ‘hoş geldin’ demek için. Avuçlarıma doluyorsun. Ama annem ‘pencereyi kapat’ diyor, ‘üşütürsün’. Anons geçiyor Zabıta: ‘Tokalaşmak yassah hemşerim!’

Şimdi kırlarda, dağlarda Nisan yağmurunda ıslanmak vardı, koşarak.. yuvarlanarak!.. Ne güzel olurdu. İnşallah, belki gelecek bahara!

ÜMİT ÇAĞLAYANI YENİ ASYA

“Zor zamanlarda ümit çağlayanımız, karanlık günlerde gönlümüzün ışığı, fırtınalarda pusulamız, yolların çatallaştığı yerde rehberimiz oldunuz. Korkmadan, çekinmeden gerçekleri yazdınız. Allah razı olsun. İyi ki varsın Yeni Asya!” diyen gurbetteki kadirşinas okuyucularımıza bizde şükran ve duâlarımızı gönderiyoruz. Bütün çalışanları, yazarları, okuyucuları ve gönül dostları ile; Yeni Asya bir ailedir. Bu ailenin fertleri olarak hepimiz birbirimizden sorumluyuz ve duâcıyız.

“Mü’min erkeklerle mü’min kadınlar birbirlerinin velileri, yardımcılarıdır. Onlar iyilikleri teşvik edip kötülükleri menederler. Namazı hakkıyla yerine getirir, zekâtı verir, Allah’a ve Resulüne (asm) itaat ederler. İşte onları, Allah geniş rahmetine mazhar edecektir. Çünkü Allah Azîzdir, Hakîmdir/ üstün kudret, tam hüküm ve hikmet sahibidir.” (Tevbe, 9/71).

Bu âyetin geniş şemsiyesi altına girmeyi Rabbimiz bizlere de nasip etsin. Bize düşen insanlığın şu felâket ve helâket asrında “Birbirlerine hakkı tavsiye edenler ve birbirlerine sabrı tavsiye edenler...” (Asr, 104/3) âyetindeki tavsiyeye birlikte sarılmaktır.

EVDE KAL, AMA SINIFTA KALMA!

Evde kalmanın algısı kişilere göre değişiyor. İnzivaya çekilmek, itikâfa girmek, özüne ailesine yuvasına dönmek, ev hapsine girmek, kendi OHAL’ini ilân etmek vs.

Hangi niyetle olursa olsun eve kapandığımız şu günlerde de hayat devam ediyor. İmtihan bitmedi elbette. İhtiyaçlar bitmiyor, ölüm ölmüyor, kabir kapısı kapanmıyor. Geçenlerde bir vefat eden dostumuz; ‘maalesef gelen dostlarla uzaktan korona taziyesi (!) yaptık’ dedi.

Bu günlerde ev dışında çalışmak zorunda olan kardeşlerimize Allah yardım etsin. Allah’ın bize verdiklerini, bizde ihtiyacı olanlarla paylaşalım. Biz de kardeşlerimize, yaşlılarımıza yardım edelim. Onların işlerini kolaylaştıralım.

Öğrenciler daha güzel bir gelecek için derslerine çalışmaya devam edecek inşallah. Evde kaldık diye sınıfta kalmak yok!

İnsanlığın ihtiyaçları için çalışanlar mümkün olan tedbirleri alarak, mümkünse ev ortamında, inşallah sağlıklı ortamlarda çalışmaya devam edecek. Memuru, amiri; işçisi patronu... İnsanlığımızı hatırlayarak, muhatabımızın insan olduğunu unutmadan.

İman hizmetlerine ömrünü ve gönlünü verenler durmayacak, yılmayacak, ümit çağlayanı olup herkesi kucaklayacak şefkâtle, merhametle.

Hâsılıkelâm; herkes kendi yetki ve sorumlulukları çerçevesinde görevini ifa edecek... Şevk ve gayretini, ümit ve yaşama sevincini kaybetmeden...

Bakın Nisan yağmurlarına; biatı taze olarak bize rahmet ve ümit getiriyor. Bütün zahmetler, rahmete dönecek bir gün inşallah. Bir de cezaevinde olan bebekler, çocuklar, masumlar, kader mahkûmları sevdiklerine kavuşabilse..

Ne demişti Sabahattin Ali: “İlkbahar gibi bir mevsimi olan bu dünya, üzerinde yaşanmaya değer... Ne olursa olsun...”