Gözlüklerini ilk taktığı zaman çocukluk yaşlarındaydı. Kitap okumayı çok seviyordu ve son zamanlarda kitap okurken çok zorlanıyordu. Hem uzak hem de yakın gözlüğü veren doktor, “Aferin sana gözlerinin en yakın arkadaşı kitaplarmış televizyon değil” demişti. İlk zaman bunu anlamadı, ama şimdi doktor önlüğü üzerinde olan bir göz doktoruydu ve anlıyordu.

Teknoloji bağımlısı olan çocuklara, “Kitap okuyor musun?” diye sorduğunda çocuklar uzaylı görmüş gibi suratına bakıyordu. Eskiden televizyon şimdi tablet ve bilgisayar. Çocukların gözlerini bozuyor, kaşındırıyor ve kızarıklık yapıyordu. Kitap sadece yoruyordu, ama hayal dünyasında büyük bir yolculuğa çıkarıyordu. 

Teknoloji çağında çocuk olmak çok zordu. Her gün gözlerinden rahatsızlanan çocuklar, sadece gözlerini değil hayal dünyalarını da bozuyor, şiddet ihtiva eden oyunlarla beyinlerini dolduruyordu. Yaşlı değildi, ama sürekli “Ahhh! Benim çocukluğumda” diye iç geçiriyor ve sıradaki hastasını bekliyordu.