Yayınevinin neşrettiği kitapların bir köşesinde küçük yazı ile parolası vardır. “Gayemiz, vatan sathını bir mektep yapmaktır.” Milyonlara hitap eden bir dâvânın okuludur. 50 senedir hitap ettiği okurlarına hakkı, adaleti, istikameti “Emr-i bil-maruf ve nehy-i ani’l-münker’i” tavsiye eder. Çağın Kur’ân tefsiri Risale-i Nur hakikatlerini insanlığa tanıtıp ulaştırmayı amaçlar. 

Şöyle müjde verir: “Ümitvâr olunuz: Şu istikbal inkılâbı içinde en yüksek gür sâdâ İslâm’ın sâdâsı olacaktır.” 

Yeni Asya’nın patronu yoktur, kimseden emir almaz. Meşveret ve şûrâ ile okuyucularının yönettiği farklı bir yayın organıdır. Kimseden menfaat beklemez, kimseyi maceraya, isyana, ihtilâle, gayr-i meşrû yollara sürüklemez. Vatan ve millet hayrına aykırı gördüğü her türlü olumsuzluklar karşısında hakkaniyetle, cesaretle durmuştur. Hakikatin gür sesi olarak hakkın ve adalet-i mahzanın tarafında, demokrasinin ve insan haklarının yanında olmuştur.

Menfaat medyası olmamış, matbuat siyaseti havuzundan su içmemiştir. Ismarlama yazmamış, kimseye yaranmaya çalışmamıştır. Kredi, teşvik, avans, avanta, hibe… Peşine düşerek aka kara, karaya ak dememiş, her zaman milletimizin “yazıyorsa doğrudur” itibarını kazanmıştır. Kanaatkâr, istikametli, mütevazı yapısıyla milyonların gönlünde taht kurmuş, işaret levhası olmuştur. Gücünü haktan, halktan, doğruluktan, inancından ve dâvâsından almıştır.

Yeni Asya mektebinde okumuş, yazmış, yetişmiş, feyiz almış toplumda önemli yerlere gelmiş insanlar, topluma örnek olmuş, başarılı insanlardır. 

Yeni Asya her zaman vefalıdır, hizmeti geçmiş olanları, karşılık beklemeden şefkatle sever, katkılarını takdirle anar. 

Nadiren çıktığı yumurtanın kabuğunu beğenmeyenler, bulundukları yere insafla bakarak rahmetli Vehip Sinan’ın bir karikatürünü vicdan muhasebesiyle düşünmeleri gerekir. 

Vehip Sinan, Yeni Asya’dan bir süre ayrı kalmıştı. Bir karikatürüyle yuvaya dönmüştü. 

O vefalı insan, malûm karikatürde: Bir eli kendi kulağında, öteki eliyle de Yeni Asya’yı gösteriyor ve “haydi yuvaya” demişti.

Yeni Asya Neşriyat, gazetenin yanı sıra Genç Yorum, Bizim Aile, Can Kardeş, Köprü dergileriyle toplumun her kesimine pırıl pırıl sayılarıyla 50 senedir nesilden nesile zengin kültür hazinesiyle hitap etmiş, “ilme, irfana, ümrana” köprü olmuşlardır. Genç yetenekler, Yeni Asya’da filizlenip geleceğe hitap etmişlerdir.

Yeni Asya hâlâ “insanı ve kâinatı okumak için” mektep olmaya devam ediyor. Geçenlerde Can Kardeş’in anaokulundan itibaren abonesi Elisa Torun, ilkokul 2. Sınıfta yazdığı hikâye ile öğretmeninin ve yakınlarının hayretle takdirlerini kazanmıştır.

Geçmişten bir anekdot. Şerafettin Ekici, 1984 yılında 18 yaşında yazdığı şiir, Köprü Dergisi’nin Ağustos 1984 sayısında yayınlanmıştı. Daha sonra İstanbul Siyasî Bilgiler Fakültesi kamu yönetimi bölümünü ve Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi’ni bitirmiş. Sağlık idarecileri alanında Mastır Çalışması, Sağlık Müdürlüğü, Başhekim Yardımcılığı ve sağlık alanında tabip ve yönetici görevlerde bulunmuş, başarılı bir insan. 

Evli ve üç çocuk babası, sanat ve edebiyatla da ilgilenen Ekici’nin, yıllara rağmen sanat değerinden bir şey kaybetmeyen “Gülle Bekliyoruz” şiiri günümüze de ışık tutuyor:

Gülle Bekliyoruz

Kaldırımlar…

Bir gölgeye sığınmış;

Terleri parlıyor aydınlıkta!

Gazeteler!

Vurgun saf gönüllere,

Utancından kızarmış

Besbelli taşlar.

Manşetler!

Sevdası katil dosyalarının,

Hülyaları meyhane köşelerinin.

Utanmaz onlar,

Manşetler utanır kendilerinden,

Verir diye kendini rüzgâra,

Çarmıha gerilmiş.

Bilseler ki,

Ruhlarıdır onların:

Afişler!

Cehennem kıvılcımı,

Tertemiz duyguları bakan kalpleri şişler.

Bir gül iken biz,

Telkinlerinde kaldık dikenlerin.

Sökeceğiz bir gün…

Dinmeyecek ilk ağrısı

Dikenlerden gözümüzün

Acılar

Sulh çizer içimize.

Deste deste kırmızı gül,

Sıkılmış ruhumuzdan elimize,

Hakk’ın sevgisinden

Sonu geldi günümüzün, bekleyecek.

Geldi… Gelecek.