Uhuvvet; Kardeşlik, din kardeşliği, samimi dostluk, bağlılık, sadakat, hasbîlik demek.

Üstad Hazetleri, bütün külliyat içeresinde sadece “ihlâs”ın en az on beş günde bir okunma vurgusu dikkat çekiyor. Bunun idraki ve hazmedilmesi büyük önem arz ediyor.

İhlâsı kazanmak; İman, teslim, tevekkülle mümkündür. Kaybetmek ise, enaniyet, ihtilâfla ilgilidir. Buna gidecek yollar belirtiliyor. İnananlar bu iki konuda gaflet ve dalalete düştükleri an ihlası yitirirler. Netice, maalesef, zillet, sefalet, çaresizlik, mağlubiyet olur.

İhlâsa bu kadar önem verilmesinin anlaşılabilmesi için Risale-i Nur müellifinin aile ve çocukluk yıllarına uzanan çizgideki, pak, halis, temiz, sade manevî tasarrufa bakmak lâzım.

Kaderin hükmüyle “Seyyid olmak” gözden uzak tutulmamalı. Bediüzzaman’ın “Kudsi iman hizmeti” dışında hiçbir dünyevî meseleye iç dünyasında pencere açmamış olmasıdır. Dünyaya karşı; merak, bahis, irtibat, alâka, soru, bilgi edinme, iştiha, meyil, günlük siyasî olayları takip etmek yoktur. Aksine dünyaya karşı şuurlu bir; terk ediş, kasıtlı bir lakaytlık var. Hasanî, Hüseynî Nebevîliğin verasetiyle, kaderin kendisine çizdiği hedefe kilitlenen bir irade! Bu mânevî boyutun asâletini hatırdan çıkarmamak gerek.

Bu resmi kayıtlara da geçmiştir. Ankara Ehl-i Vukufu’nun ittifakla verdiği karar: “Bütün bu risalelerde müellif hem samimi, hem hasbî, hem de ilim yolundan ve dinî esaslardan hiç ayrılmamıştır. Bu dünya fanîdir. En büyük dava, bâki olan âlemi kazanmaktır. İnsanın itikadı sağlam olmazsa, davayı kaybeder. Hakiki dava budur. Bunun haricindeki davalara karışmak zararlıdır. Siyasetle meşgul olan, ehemmiyetli hizmetlerinden geri kalır. Siyaset boğuşmalarına kapılanlar, selamet-i kalbini kaybeder” der. “Benim hakiki vazifem, neşr-i esrar-ı Kur’âniyedir. Bu memleketle, hamiyet-i İslamiye noktasından alakadarım. Yoksa benim ne hanem var, ne evladım.”

Talebelerine verdiği öğütlerden birinci düstur: “Amelinizde rıza-i İlahi olacak, maddî menfaat fikri olmayacak.” Netice; ya böylesi bir adam divanedir, ya da vatanın ve bu milletin en büyük bir saadetine, “İhlâsla ve samimi olarak çalışmak için! Böyle davranmaktadır. Demek, İhlâs ve samimiyet için, kişinin ilkönce “kendiyle barışık olması, kendisine ters düşmemesi gerekir.” (Emirdağ. Lah. Sh: 15, 1944)

Bediüzzaman’ın asalet ve gayretle kazandığı ihlâsı, onun talebesi olma iddiasında olanların bu hasleti kazanma, muhafaza etme ve manileri defetme konusunu çok iyi tahlil etmeliler.

Çare, şahıs ve grupların, yaşantı ve dinî hizmetlerde birbirlerine karşı gündemlerinden; rekabet, gıpta, haset, kıskançlığı kesinlikle çıkarmalıdırlar. Müzaheme, münakaşa, müsabakanın tahribe hizmet olduğunu bilmeliler. Allah’ın rahmeti ve Cenneti herkesi tam olarak tatmin edecek kadar geniştir. Hakka hizmetin büyüklüğü ve ağırlığının şuur ve idrakiyle imana hizmet edenler kim olursa olsun ona yardıma koşmayı vazife bilmelidirler.

Dini asla ve asla dünyayı kazanmaya alet etmemek, bundan uzak durmak elzemdir. Çıkış yolu, başkalarını değil esas olan kendi nefsini suçlamak, nefsine değil, karşısındaki meslektaşına taraftar olmak.

İhlâslı ve istikametli günleri hep birlikte yaşamak ümit ve temennisiyle.