Takriben kırk beş sene kadar evvel, yine böyle taksi plâkaları ile alâkalı bir çalkantı oldu. O zaman Ankara’da, benim de bir kaç akrabam taksici idi. Onun için de, meselenin biraz da içinde olarak, yine Yeni Asya’da yazmıştık.

Bugünlerde ise, bu makaleyi yazmaya iki saik beni sevk etti. Birisi; İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin ortaya attığı beş bin taksi projesi diğeri ise; çoğu zaman insanlarca dile getirilen, hassaten yağmurlu havalar ve kısa mesafelerde yolcu almayan, aymaz İstanbul taksicilerinin, bizim Yeni Asya Yönetim Kurulu üyesi ve Avustralya temsilcimiz Fatih Yargı kardeşimize yaptığı çirkin muamele oldu.

Ankara’da, 50’li senelerde, çocukluğumda, babamın arabası vardı. O zamanlar, bildiğim kadarıyla, usûlüne münasib olanlar, arabalarına dama vurdurup taksicilik yapabiliyorlardı. Babam rahmetli de, işe gidip gelirken, bazen boş vakitlerinde taksicilik yapıyordu. Daha sonraları, 1967 senesinde arabamız satıldı ve akabinde, taksi plâkaları için tahdit geldi. Orada, devletin maksadı, mesleği taksi şoförlüğü olan insanları muhafaza etmekti. Ama maalesef, bizim insanımızın bazıları, rantçılık ve fırsatçılık yapmayı çok sever ya, şoförlükle alâkası olmayan parası olan bazı şahıslar, hemen bunun üstüne atlayıp, haksız yere plâka alıp, şoförlük yapan insanlara kiraya verdiler. Sonrasında ise, bu iş resmen artık, borsa gibi oldu. Bir kaç tane plâka alıp şoför çalıştıranından tutun, taaa galericilerin, hava parası gibi taksi plâkası satmasına kadar geldi. Hakikaten, mesleği şoförlük olanlara tahsis edilen bu kolaylık, maalesef, işin esasından çıktı.

Devletin, millete sağladığı bazı kolaylık ve imkânların, maalesef hakkıyla kullanılmadığı, istismar edildiği de, bilinen bir şeydir. Meselâ; sakatlar için kullanılacak otomobillerde devlet ÖTV vergisi muafiyeti sağlıyor, ama bunu da istismar edip, akrabaları satın alıyor ve neredeyse sakat insan o arabaya hiç binmiyor gibi...

Neyse... Gelelim şimdi gündemimizdeki beş bin taksi meselesine...

İlk önce şunu ifade edeyim: Bir defa, İstanbul taksicilerinin çoğu, maalesef işini hakkıyla yapmıyor. Yakın mesafeye yolcu almamak, yağmurlu havalarda sırra kadem basmak, hep onların hususiyeti idi. Millet, en lâzım olduğu anda araba bulamıyor veya taksici, yolcuya gideceği yeri sorup, işine gelmeyen yere gitmiyor. Halbuki, kardeşim sen taksisin, taksicisin, vatandaş nereye isterse gitmek mecburiyetindesin. Sıkı bir murakabe ve cezaî müeyyide de olmadığından, derebeyi gibi, başlarına buyruk hareket ediyorlardı. (Tabiî “istisnalar kaideyi bozmaz” tabirince, iyi, ahlâklı ve işini güzel yapanlar müstesna...)

Yeni Asya Yönetim Kurulu üyesi ve Avustralya temsilcimiz Fatih Yargı, Avustralya’dan Türkiye’ye geldiğinde yaşadığı ve İstanbul’daki taksicilerle olan mücadelesini anlattı. Okurken çok şaşırdım. Yani derler ya, “Benim başıma gelen pişmiş tavuğun başına gelmemiştir” diye. Aynen Fatih kardeşimiz de, o vaziyete girmiş. (Fatih kardeşim, ehl-i kalem olduğundan, inşaallah, bu macerasını kendisi bir yazı ile anlatır.)

İstanbul’daki taksilerin plâkaları, artık fahiş fiyatlarla satılmaya başladığından, epey zamandır da, nüfus artmasına rağmen, taksi sayıları kifâyet etmiyordu. Bundan dolayı da, korsan taksiler çoğaldı. Avrupa usûlü, gayet kolay ucuz ve rahat olan UBER sistemi bir ara güzel işliyordu. Maalesef o da, taksicilerin hışmına uğradı.

Bütün bunların neticesinde, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Ekrem İmamoğlu, hem halkı, hem taksici esnafını da düşünerek güzel bir projeyi başlatma kararı aldı. Aslında anlattığı proje mantıklı ve güzel. İstanbul için, İstanbullular için güzel bir şey. Tabiî buna da ilk karşı çıkıp, başkanı tehdit eden, plâka simsarları oldu. Çünkü, menfaatlerine dokundu. 

İnşâallah, milletin, İstanbulluların lehine olacak bu proje tahakkuk eder de, herkes rahat eder.