Mersin merkez 1 milyon, toplam ilçeleri ile 2 milyon nüfusu var. Ortalama % 50 kadın/erkek ile, 1 milyon erkek nüfus, bunların % 25 çocuk olsa, kalan 750 bin erkektir. Bu erkeklerinde % 10-15’i hasta, ihtiyar vs olsa, kalan erkek sayısı 500 bin erkek var. Bunun 250 bini merkezde, kalan 250 bini ilçelerde. 

Şimdi biz Mersin’deki Yeni Asya okuyan Nur Talebesi ağabeylerim. Başta ben, hizmet ehli miyim. Sadece nefsimi mi düşünüyorum. Evde şahsî okumamı yapıp, dersaneye derse giderek hizmet mi ediyorum?

Başta, evde çocuklarıma Nurlar’ı okuyabiliyor muyum, okutabiliyor muyum? İşde nasıl görünüyorum, nasıl algılanıyorum, Nurlar’ı tanıtabiliyor muyum?

Ya oturduğum binada beni Risale-i Nur Talebesi olarak biliyorlar mı? Hiç ders okudum mu komşularıma? Şimdi kendimden şüphe ettim, hizmet ehli miyim?

Eskiden Muğla’da her sabah 2 gazete alır, birini hemen benzinliğe bırakırdım. Ya şimdi?

Neşriyatımızda bir çok küçük Risale kitapları var, yanımda taşıyor muyum, uygun gördüğüm kişilere verebiliyor muyum?

Haa, yapabildiğimiz; en meşhur sosyal medyada, Whatsapp durum mesajları; bir vecize yaz, sonra kaç kişi gördü, bak. Zaten listede hep Nur Talebesi ağabeyler...

Nur’a yabancı biri dönüp de bir gün; “çok güzel, nedir bu?” dedi mi? Ayrıca Whatsapp grupları, paylaş, paylaş, paylaş. Hizmet mi ediyorum ben bu şekilde??

Neden bunları yazdım; aşağıdaki bu bahis benim aklımı çok kurcalıyor ve mevcut hâlimi sorguluyordum..

“Hem hâriçteki irşâda hevesli zâtlar, Risale-i Nur’un şâkirtleriyle meşgul olmamalı. Çünkü üç cihetle zarar görmeleri muhtemeldir. Takvâ dâiresindeki talebeler irşâda muhtaç olmadıkları gibi, hâriçte kesretli namazsızlar var. Onları bırakıp bunlarla meşgul olmak irşad değildir. Eğer bu şâkirtleri severse, evvelâ dâire içine girsin, o şâkirtlere peder değil, belki kardeş olsun—fazileti ziyade ise ağabeyleri olsun.”

Bu bahsin yazılma sebebi tarikatla alâkalıydı, ama ben nefsimde, “hizmet edebiliyor muyum?” sorgulamama sebep oldu. 

Ben hizmetin neresindeyim?