Manevi ticaret mevsiminin son günleri… Sevincin, mutluluğun, huzurun alabildiğine yaşandığı günlerdir, bayram günleri. Dargınların barıştığı, sevenlerin, sevdiklerine kavuştuğu, çocukların anne ve babaları ile buluştuğu, dostların kucaklaştığı, dedelerin torunları ile öpüştüğü günlerdir bu günler…

Bayramdır… Daha ötesi yoktur. Nefis terbiyesinin azimet ve ibadet için de yaşandığı günlerden geliyoruz. İslam’ın şartlarından birini idrak ettik. Oruç tuttuk, teravih kıldık, fıtır sadakamızı verdik. Bunlar hiçbir kanun maddesi ile sınırlı değildi. Gönülden ve yürekten yapılan ibadetlerdi. İyi bir imtihan verdik. İftarlar yaptık, sahurlar yaptık. Kur’an sayfaların da Allah’ın azamet ve merhametini okuduk. Bu yapılan ibadet ve dualar semavat ahlini sevindiren haller idi. 

Şimdi bayramdayız. Şehit anneleri, şehit babaları, şehit kardeşleri… Gurbette olduğu için kuzularına kavuşamayan anne ve babalar ve nineler, dedeler. Bazı bayramlar gözler nemlidir. Gün bayramdır… Ama sevdikleri yanlarında yoktur. Medrese-i Yusufiye’dedirler. Küçücük yavrular annelerini ararlar bayramda… “Dede anne ve babam bu bayram da mı gelmeyecekler?” 

Dede ne cavap versin? Nutku durdur. Cevabı zor bir sorudur. Aylardır anne ve babası neden gelmezler? Bu soruların cevaplarını büyüdükler zaman öğreneceklerdir elbette.

Ama, Rabbim kerimdir. Bu günler de gelir geçer. 

 “Bu da geçer ya Hu...” demek en iyisi.

Bayramınız mübarek olsun.