Herkesin istekleri, arzuları doğrultusunda, onların umdukları, bekledikleri şekil ve hallerde davranışlarımızı, fikir ve görüşlerimizi ayarlamamız, buna kendimizi zorlamamız gerekmez. Hak ne ise, ne doğru ise, ne faydalı ve zararsız ise bunlara göre davranmamız ve düşüncelerimizi fiiliyâta geçirmemiz gerekmektedir.

İnsan olarak bu şuurla hareket etmek evvelâ insaniyetimizi ortaya koymak demektir… Şeffaf olmak gerekmektedir… Allah’ın bildiği, gördüğü hiçbir şeyi kendi nâkıs fikir ve görüşlerimizle karartmamız, şekillendirmeye, çizgiler içmeye kalkmamamız lâzım.

İnsanlara saygısı olan daima kendisi de saygıya, hürmete lâyık olur. Bu saygı mevzusunda ifrat ve tefrite düşenler daima kendi elleriyle bir saygısızlığa dâvetiye çıkarırlar. Kimselerden beklentilerle saygı ve saygısızlıkta ölçüyü kaçırmamakta; insanlar için yapılabilecek ayrı bir saygı gösterisi olacaktır.

Çalışanları takdir etmek, çalışmayanları ikaz etmek insaniyet açısından ayrı bir güzellik olduğu gibi, işleri başarmak açısından da bambaşka bir güzelliktir. Böyle olursa karşılıklı can yakmadan hesap verilir çok rahat olur ve daima doğru, şeffaf ve çalışkan olanlar kazanır, takdir edilir ve ödüllendirilir.

Bazen başarısızlıklar insaniyet adına insanlara zarar gelmeyecek şekilde üstlenilir. Kimler derseniz? İnsanlar içerisinde benim bir itibarım var, beni de adam yerine koyuyorlar, ben de insanım ve ben de hata yapabilirim diyebilenler.

Çok dinleyen, çok araştırıp delillerle hareket edebilen ve çok az ve herkesin içinde olmamak şartıyla sırf Allah rızası gözetilerek eleştiri yapabilen insanlar başarıda da çok güzel adımlar atarlar.

Hiçbir zaman insanların içerisinde ümitleri kırıcı, karamsarlığa düşürücü, daima engelleyici olmamak gerekir. Bilâkis insaniyetin ve İslâmiyetin istediği şekilde ümit verici, teşvik edici ve alkışlayıcı olmak gerekir.