Âdeta bir makinanın küçükten büyüğe yüz çarkı gibi. Birisi durdu mu, çalışmadı mı, vazifesini yapmadı mı veya en kötüsü de yüzlerce çarka rağmen tersine, aksine ve inadına hareket etmek istediği zaman her iş, her hal altüst olur.

Çare nedir?  “Omuz omuza vermek” diye bir tabir var dilimizde. Bunu gerçekleştirmek… İyi, güzel, faydalı her iş için omuz omuza vermek. Birlik olduğun, beraber çalıştığın ve beraber maddî ve manevî olarak iman, Kur’ân, hizmetlerinde koşturduğun, gayret ve faaliyetlerde bulunduğun herkesle tesanüd/dayanışma içerisinde olmak. Kuvvet almak, kuvvet vermek. Şevk almak, şevk vermek, takdir etmek. Alkışlamak. En zararsız bir şekilde olarak da tenkit etmemek, noksan aramamak, tamamlayıcı ve kucaklayıcı, alkışlayıcı olmak.

Güzel diyorsun da!.. Bu tarzda hareket eden, böyle davranan, bu şekillerde hademeliği ve hizmetkârlığı yapan, tatbik eden ortada görünmüyor. Bu halde de bir çare var mıdır acaba?

Ne olursa olsun şeytana ve nefse pay vermemek, onları haklı çıkarmamak, onların ehl-i imanı mağlûp etmelerine fırsat vermemek. İhlâsı, uhuvveti, sadâkati, tesanüdü, hayırhahlığı daima ön plana çıkarmak ve tatbik etmeye çalışmak. Hiç olmazsa bunların hayalinde, niyetinde olmak ve ameli tahakkukları Cenab-ı Hak’tan istemek.

Nefis ve şeytan daima kötülüğü isteği gibi kötü arkadaşlar, yoldaşlar da misliyle kötülüğü, fenalığı, zararı ve ziyanı ister. Bunlara dur diyecek ancak ve ancak inayet-i İlâhiye ve kuvvetli bir imandır, itikattır ve gerçek manada menfaatsiz yapılan ameller ve hizmetlerdir.

Kendi nefis ve şeytanını hedef alarak kendisinin terbiyesiyle uğraşan ve başkalarından misaller getirerek, kıyaslar yapmayan adama Cenab-ı Hak inayet eder, yardım eder ve muvaffak kılar.

Her ne halde olursa olalım tahkikî bir iman ve salih amel bizlere her zaman kuvvetli sığınaktır ve tahassüngâhtır. Elimizden geldiği kadar bu sığınağımızı kuvvetleştirmeye, sağlamlaştırmaya çalışmalıyız.