ON YEDİNCİ DEVA

Ey hastalık vasıtasıyla hayrat yapamamaktan şekvâ eden hasta! Şükret. Hayratın en hâlisinin kapısını sana açan, hastalıktır. Hastalık mütemadiyen hastaya ve lillâh için hastaya bakıcılara sevap kazandırmakla beraber, duânın makbuliyetine en mühim bir vesiledir.

Evet, hastalara bakmak, ehl-i iman için mühim sevabı vardır. Hastaların keyfini sormak, fakat hastayı sıkmamak şartıyla ziyaret etmek, sünnet-i seniyyedir, keffaretü’z-zünub olur. Hadiste vardır ki “Hastaların duâsını alınız; onların duâsı makbuldür.”

Bâhusus hasta, akrabadan olsa, hususan peder ve valide olsa, onlara hizmet mühim bir ibadettir, mühim bir sevaptır. Hastaların kalbini hoşnut etmek, teselli vermek, mühim bir sadâka hükmüne geçer. Bahtiyardır o evlât ki peder ve validesinin hastalık zamanında, onların seriü’t-teessür olan kalplerini memnun edip hayır duâlarını alır.

Evet, hayat-ı içtimaiyede en muhterem bir hakikat olan peder ve validesinin şefkatlerine mukabil, hastalıkları zamanında kemal-i hürmet ve şefkat-i ferzendâne ile mukabele eden o iyi evlâdın vaziyetini ve insaniyetin ulvîyetini gösteren o vefadar levhaya karşı, hatta melâikeler dahi “Mâşâallah, bârekâllah” deyip alkışlıyorlar.

Evet, hastalık zamanında, hastalık elemini hiçe indirecek gayet hoş ve ferahlı, etrafında tezahür eden şefkatlerden ve acımak ve merhametlerden gelen lezzetler var.

Hastanın duâsının makbuliyeti ehemmiyetli bir meseledir. Ben otuz kırk seneden beri, bendeki kulunç denilen bir hastalıktan şifa için duâ ederdim. Ben anladım ki hastalık dua için verilmiş. Duâ ile duâyı, yani duâ kendi kendini kaldırmadığından anladım ki duânın neticesi uhrevîdir, (HÂŞİYE) kendisi de bir nevi ibadettir ve hastalıkla aczini anlayıp dergâh-ı İlâhiyeye iltica eder. Onun için otuz senedir şifa duâsını ettiğim halde duâm zâhirî kabul olmadığından, duâyı terk etmek kalbime gelmedi. Zira hastalık duânın vaktidir; şifa duânın neticesi değil. Belki Cenab-ı Hakîm-i Rahîm şifa verse, fazlından verir.

Hem duâ istediğimiz tarzda kabul olmazsa, makbul olmadı denilmez. Hâlık-ı Hakîm daha iyi biliyor; menfaatimize hayırlı ne ise, onu verir. Bazen dünyaya ait duâlarımızı, menfaatimiz için ahiretimize çevirir, öyle kabul eder.

Her ne ise, hastalık sırrıyla hulûsiyet kazanan, hususan zaaf ve aczden ve tezellül ve ihtiyaçtan gelen bir dua, kabule çok yakındır. Hastalık böyle halis bir duânın medarıdır. Hem dindar olan hasta, hem hastaya bakan mü’minler de bu duâdan istifade etmelidirler.

HÂŞİYE: Evet, bir kısım hastalık duânın sebeb-i vücudu iken, duâ hastalığın ademine sebep olsa, duânın vücudu kendi ademine sebep olur; bu da olamaz.

Lem’alar, Yirmi Beşinci Lem’a, s. 337

LÛ­GAT­ÇE:

adem: Yokluk.

Hâlık-ı Hakîm: Yarattıklarını hikmetle ve sayısız faydalarla yaratan Allah.

hulûsiyet: Halislik, saflık, içtenlik, ihlâs.

keffaretü’z-zünub: Günahların affı için vesile olan ibadet, sadâka; sıkıntı vb. 

kulunç: Vücutta, özellikle omuz başlarında duyulan şiddetli ağrı.

lillâh: Allah için.

mütemadiyen: Devamlı.

seriü’t-teessür: Çok çabuk etkilenen, çabuk üzülen.

şefkat-i ferzendâne: Evlâda yakışacak şekildeki şefkat; muhabbet, sevgi.

şekvâ: Şikâyet, yakınma.

uhrevî: Ahirete dair, ahirete ait, ahiret âlemiyle ilgili.