Yürüyüş boyunca karşılaştığım yürüyüş yapan arkadaşlara, erken saatlerde işine giden insanlara verdiğim selam hep daha güzel mukabele gördü. Güne pozitif başlamak için dinamikler çoktu.

Kendinize zaman ayırma, dua etme, insanlara selam verme, onlardan güler yüz görme ve sabahın o dinç saatinde güneşin doğuşuyla birlikte tabiatta meydana gelen uyanış, mahlukattaki kıpırtı, kuşlardaki cıvıltı, gökyüzündeki bulut hareketliliği ve tabii ki etkili sonbahar iklimi ve bitki örtüsü bütün parçalar bütün içinde muhteşem bir kompozisyona dönüşüyordu. Parçaların bütün içindeki anlamlı ve uyumlu dizilişi dediğimiz kompozisyon hayatın irili ufaklı bütün parçalarında da kendini gösteriyordu görebilenler için.

İşte “hayat güzel” deyince, parçalardaki uyumu okuyabilme, “anlam okur-yazarlığı” akla gelir. “Hayat ne güzel!” deyince, bu elbette kime göre, neye görelik içerir. Herkes hayatı kendi ruh penceresinden seyreder. Dışarıyı okuma, içerideki dizaynladır. “Hayat şöyledir” dediğinizde, bu o andaki iç bileşenlerinizle oluşturduğunuz bir hükümdür. O bileşenler ne kadar hayatınızda hakim ise, hayat o kadar güzeldir. Baskın Esmanız size hayatı öyle gösterir.

“Kâmilîn insanların zevk-i maâlîsini hoşnud eden bir hâlet, çocukça bir hevese, sefihçe bir tabiat sahibine hoş gelmez, onları eğlendirmez.” diyen Bediüzzaman bu zevk denen şeyin kime, neye göreliğine dikkat çekmiştir.

Görünen o ki, zevk aldığınız şeyler, hayat kalitesinden haber verir. Kimi aklî meleke, kimi kalbî tatmin, kimi bunların mezcini, kimileri de bunların ikisini de bir kenara bırakarak hayatı tanımlamaya çalışır. Diğer taraftan Kanuni’nin, bir nefes sıhhatin bir devlet olduğu da tartışılmaz bir gerçektir. 

Ne dersiniz hayat güzel mi?