Kendini bilen Rabbini bilir derler. Kendini bilmek için, önce kendine gelmeli insan. Kendine gelmeden, Rabb’e nasıl gidilir? Rab nasıl bilinir?

Sanatta Sanatkâr gizlidir. Âlem, insanda dürülüp bükülmüştür. Sanatkârın bin bir esması tecelli eder sanatında. Ve her sanat, bir özel mesajdır ehl-i şuura.

İnsan, eşref-i mahlûkattır. Sanatta ilim vardır, irade vardır, hikmet vardır. Sanatta, Sanatkârı tanır şuur sahibi. Bu tanımak, muhabbete dönüşür. 

Tanıdıkça sever insan, sevdikçe bağlanır, lezzet-i ruhanî tecelli eder.

İnsan, her hücresinde Sanatkârın tasarrufu olan bir harikadır. Sanatkâr, sanatının inceliklerinin bilinmesini murat eder. 

Onun için varlık, Sanatkâra kavuşma vesileleridir. Aynı zamanda bir tanışma olan ibadetler, hakikatte bir kul-Rab buluşması değil midir?

Ama, Huzur’a varmak için, önce dağınıklığı gidermeli insan. Afaka dağılan akıl, başa gelmeli. Sevgisini dağıtmış kalp, bağları koparmalı varlıktan. Bir ameliyat-ı cerrahi yapmalı derinden. Batanlar sevilmeye lâyık değil demeli kalp. Samed ayinesi olduğunu ilân etmeli âleme ve duygular aslî vatanına dönmeli. Nefis, terbiye olmalı Rabbinin emriyle. Bütün azalarıyla kul olmalı böylece insan. Kendine gelmek, Rabbin önünde eğilmektir. Aklı, kalbi, nefsi talime tabi tutmaktır. Teslim olmaktır. Bu birinci adımdır kulluk için. Sonrası ona yönelmektir.

O zaman, önce kendine gelmeli insan. Huzura gitmek için kendinde olmalı. 

Kendine gelmeyen, kendinde olmayan Rabbe nasıl gider? Kendine gelerek gidilir Makama ve kendinde olmayanı kabul etmezler Huzur’a.

Yunus gibi demeli o vakit; ‘İlim kendin bilmektir, sen kendin bilmez isen, bu nice okumaktır?’ diye. İnsanı kendine getirmeyen ve O'na (cc) götürmeyen ilim, ilim midir?

İlim, önce kendine getirmeli insanı ve kendindeki esmayı okutmalı ve sonra Huzur’a götürmeli. Bütün emek, işte böyle bir ilme değer.