Yüce dinimiz, Allah’tan gelen nimetlerin şükrünün edasını istediği gibi, insanların yaptığı iyiliklere karşı da teşekkür edilmesini ister. İnsanların Allah’a hamd etmesi kulluk borcu ise, gördüğü bir iyiliğe yaptığı teşekkür de insanlık borcudur.

Yapılan her iyiliğe karşı izhâr edilecek minnet duygumuzu teşekkür olarak ifâde ediyoruz. Aslında iyiliğe iyilikle, aynı cinsten karşılık verilmesi gerekir. Fakat her iyiliğe aynı cinsten karşılık vermek mümkün olamaz, herkesin buna gücü yetmez. Öyle ise teşekkürümüzü sözle ifâde etmemiz gerekir. Hani derler ya; “Mükâfat vermekten elin kısa kalırsa, dua ve teşekkürde dilini uzun tut.”

Peygamber Efendimiz (asm) yine “Halka teşekkürde bulunmayan Allah’a da şükretmez.” [Tirmizî.] buyurdular.

Bu girizgâhı neden yaptık? Şunun için: Son zamanlarda toplum hayatı, iş hayatı, aile hayatı, hatta Nur Talebeleri arasında bile tebrik, takdir ve iltifat kelimeleri nadiren kullanılır hâle geldi. Halbuki bizler yapılan küçük bir hizmet bile olsa hizmeti yapana karşı, “maaşallah”, “tebrik ederim”, “teşekkür ederim”, “Allah razı olsun” gibi müspet, güzel ve şevk verici cümleleri kullanmaz hale gelince, ufak bir hata, kusur olunca tenkit, eleştiri ve gıybet illetleri bizlere arız olmaya başladı. Hâlbuki Bediüzzaman bu sıfatlardan bizi azami olarak uzak tutmaya çalışıyor. Bize şu hakikati ders-i ibret için söylüyor: “Sakın birbirinize tenkit kapısını açmayınız. Tenkit edilecek şeyler kardeşlerinizden hariç dairelerde çok var. Ben nasıl sizin meziyetinizle iftihar ediyorum, o meziyetlerden ben mahrum kaldıkça, sizde bulunduğundan memnun oluyorum, kendimindir telâkkî ediyorum. Siz de Üstadınızın nazarıyla birbirinize bakmalısınız. Adeta, her biriniz ötekinin faziletlerine naşir olunuz.” (Barla Lahikası, s. 209) 

Bu hakikatlere uymazsak o zaman da toplumda, aile hayatında ve hizmet ehlinin arasındaki uhuvvet, muhabbet, ittihad, gayret zedeleniyor, hatta Allah muhafaza yok oluyor.

Halbuki Üstad Bediüzzaman bu hizmette bulunan talebelerine yazdığı yüzlerce mektubun başlarında o kadar çok tebrik, takdir ve iltifatta bulunuyor ki; “Aziz, sıddık, fedakar, gayretli, civanmert kardeşlerim” diye hitap ediyor. Hatta bir çok mektubunda; “Ey Risale-i Nur’un kıymettar talebeleri ve benden daha bahtiyar ve fedakâr kardeşlerim” (Kastamonu Lâhikası) diye hitap ederek onları şevke ve gayrete getiriyor.

Zaten Nur Talebelerinin meslek esaslarının birisi de şevk-i mutlak değil midir?

Öyle ise bizler de Üstad’ın; “Bu hizmet-i Kur’âniyede bulunan kardeşlerinizi tenkit etmemek” düsturuna uyarak tenkit kapısını kapayıp, birbirimizin eksik ve kusurlarını örtüp, vazifesine yardım ederek, o vücud-u insanın hayatını söndürmeden, ruhunu kaçırmadan, cismini dağıtmadan lütufla ıslahına çalışarak hizmet-i imaniye ve Kur’âniye’de devam etmeliyiz. Yoksa hem bu hizmetteki umum kardeşlerimizin hukukuna tecavüz hem hizmet-i Kur’âniyenin hürmetine taarruz etmiş olur hem de ahiret hesabına şiddetli mesul oluruz, maazallah.