Günahlarımız Yaralarımızdır
Günahkâr birisine nasıl mı davranmalıyız? Bunu sorarken kendimizin günahkâr olmadığımızı mı düşünüyoruz? Normal insana nasıl davranıyorsak öyle davranmalıyız. Öyle hınçla, öfkeyle, kınayarak, iterek, ezerek değil; asla değil! İnsan olarak saygı duyulmayı herkes gibi günahkâr kimse de hak eder.
Günahlar tabiki hoş şeyler değildir. İçimizin çoğu zaman dışa vurmayan yaralarıdır. Bediüzzaman Hazretlerinin ifadesiyle, “işlediğimiz her bir günah, kafamıza giren herbir şüphe, kalp ve ruhumuza yaralar açar.”1
Hazret-i Eyyûb Aleyhisselâm’ın yaralarından çıkan kurtlar nasıl onun kalbine ve diline ilişmişlerse; bizim işlediğimiz günahlardan gelen yaralar ve bu yaralardan meydana gelen vesveseler, şüpheler ve tereddütler de, imanın mahalli olan kalbimize ilişip imanımızı zedelemekte, Allah’ı zikretmeye ve O’na yönelmeye karşı soğukluk vermektedir.
Israrla işlenmeye devam edilen günah kalbe işleyip siyahlandıra siyahlandıra, iman nurunu çıkarıncaya kadar kalbi katılaştırıyor. Her bir günah içinde küfre gidecek bir yol vardır. Günah, istiğfar ile tövbe ile Allah’a sığınmakla derhal imha edilmediği takdirde, kurt değil, belki küçük bir manevî yılan olarak kalbi ısırmaya başlamaktadır.
Büyük Günah İşleyen Kâfir Olmaz
Mesela utandıracak bir günahı başkasının bilmesinden çekindiği için gizli işleyen birisi, meleklerin varlıklarını ve kendisini görmekte olduklarını kabul etmek istemeyecektir. Onların varlıklarını inkâr etmeye karşı içinde bir arzu uyanacaktır. Meleklerin varlıklarıyla ilgili küçük bir şüphe bulsa, büyük bir delil gibi sarılacaktır.
Cehennem azabını netice veren bir günahı işleyen adam, Cehennem azabı ile korkutuldukça ya istiğfar ile Cehenneme karşı siper alacak, ya da Cehennemi inkâr edecektir. Eğer nefsi fazla ağır basar ve istiğfar etmez ise, bütün ruhuyla Cehennemin olmamasını arzu etmeye başlayacaktır. İşte bu kendisini –Allah muhafaza- inkâr noktasına kadar götürecektir. Bu durumda elinden tutulmadığı ve Allah’ın rahmeti hatırlatılmadığı takdirde, küçük bir şüpheyi büyük bir burhan sayıp, Cehennemin inkârına yeltenecektir.2
Büyük günah işleyen adam kâfir olmaz.3 Büyük günah işleyenin nikâhı da gitmez. Ancak her günah içinde küfre götüren bir yol olduğunu nazara aldığımızda, büyük günahlarla küfür arasında çok ince bir zar bulunduğunu unutmamalıyız. Ve bir günah işlemişsek, hiç vakit kaybetmeden Allah’a sığınmalı, istiğfar etmeli ve affımızı talep etmeliyiz. Allah kendisine sığınıldığında bütün günahları bağışlar.
Tatlı Dil Yılanı Deliğinden Çıkarır
Birisinin bir günah işlediğini duyduğumuzda onu kınama huyumuzdan vazgeçmeliyiz. Ona tövbe yolunu hatırlatmak ve bunda etkili olmak istiyorsak, mutlak surette “kavl-i leyyin”den ayrılmamalıyız. Kırıp dökerek, küçümseyerek, kınayarak tövbeye davet olmaz. Adam tövbeyi başaramazsa, inkâr hissine kapılabilir; –maazallah- dinden uzaklaşır. Zaten belki de dine bağlılığı pamuk ipliği gibidir.
Eğer günah işleyen birisine iyilik yapmak istiyorsak -bu bize yapılmış bir kötülük de olsa-, tatlı dili elden bırakmamalıyız. Kınayıcı üsluptan kaçınmalıyız. “Tatlı dil yılanı deliğinden çıkarır” atasözünü uygulayabileceğimiz en hayırlı alan “tebliğ” alanıdır.
Dipnotlar:
1- Lem’alar, s. 22
2- Lem’alar, s. 22
3 -Lem’alar, s. 159