İstanbul; tarihin ve tabiatın ortasında bir şehir[di.] Gurbete gelmiştim. Okumak için... Sonra gördüm ki bu şehir gurbet değil; ben bu şehre gurbetmişim! Yıllarımı aldı ama ısındık birbirimize. Sonra ne olduysa oldu; rantçıların kurbanı oldu [bu tarih ve tabiat kokan şehir.] Şimdi bu acımasız betonların yükseldiği şehir bana tekrar gurbet oldu. İşte bu şimdi gerçek gurbet. 

İstanbul öldü; paracılar gülsün diye. Ömrü bu kadarmış; ne yapalım! Ayasofya’dan bile bir küçük taşı hatıra için kamasıyla sökmeye çalışan askerinin üstüne zıpkın gibi sıçrayan Fatih'in “torunlarına” nasip oldu İstanbul'u bitirmek. Acı ama gerçek... Yahya Kemal'in Aziz İstanbul'undan; Betonistanbul'a hoş geldiniz!

*

İstanbul'da İstanbul özlenir mi; özlenir! 

Bugün İstanbul oldum biraz. Ne zamandır Fatih Camiine gitmek nasip olmamıştı. Yatsıyı orada eda ettim. Eridim bittim bu şanlı emanetin içinde. Fotoğraflar çektim. Sabaha kadar açık mı dedim; kapatıyoruz, dediler. 

Birkaç dakikada günün yorgunluğunu atıyorsunuz oracıkta. Bugün kendimi İstanbul'a yeni gelmiş gibi gördüm. Çözemediğim sırlı bir şehir İstanbul.

*

İstanbul'da kaybolmak;

Kendini bulması insanın.

*

İstanbul'un kimliği diyorsun:

Martıların beyaza...

Denizin maviye...

Ezanların niyaza boyadığı şehir!

*

Haa, ne yapsanız burası yine İstanbul... Yaptığınızla kalacaksınız. Bir şarkısı var İstanbul'un; sizse bozuk plak... Niyetiniz; bitsin bu İstanbul şarkısı. Bitmez! İstanbul aşkları bitsin diye; biteviye plan ve talan... İstanbul iyi bir sermaye... Bu efendi şehri; sıkıştırmaya gelmez! Tutmaz bu hikâye! 

Bu şehir ermiş...

Bu şehir derviş...

Bizimki; dün bir bugün iki... Ve faniyiz mademki... Daha sakin, daha yavaş... Eyüp Sultan'a, Karaca Ahmed'e gidin! Yani arada dünyayı terk edin! Katlı binalar olmadan da yaşanır; İstanbulsuz yaşanmaz!

*

İstanbul'u [bizden başka] kim idare etse; bu şehre bu kadar dokunmazdı!

*

İstanbul’a âşık oldun, ha! Sen İstanbul oldun. Dalga dalga yayılan o hazineyi buldun.

*

İstanbul'a yağmur yağıyor.

Şehrin keyfi yerinde.

Trafik tıkanırmış; tıkansın!

Ağaçları seyret!

İğdeleri kokla!

Gökyüzüne bak!

İşin gücün yok mu senin;

Her sabah fabrikaya...

Ordan eve...

Televizyon, mutfak, uyumak derken...

Sabah gene erken...

Git işine; Allah aşkına!

Biraz yaşamayı düşün-sen!

Unutmuşsun ağlamayı gülmeyi.

İstanbul’a yağmur yağıyor.

Sırılsıklam aşka bulanıyor martılar, rüzgâr.

İstanbul...

Eski bir İstanbul oldu.

Yağmuru gördü.

Yağmursuz duramaz İstanbul;

Bir de aşksız...

Nasıl da ağlaştılar gece gece;

Sokak lambalarının şahitliğinde!

İstanbul ve yağmur;

Bu sevda nasıl unutulur!

*

İstanbul akşama yürüyor.

Bir fısıltı gibi ağaçlar.

Rüzgâr, son güneşi okşuyor dallarda.

*

Fatih'in avlusundaki, Üsküdar meydanındaki ve daha nerelerdeki asırlık çınarlara gözümüz gibi bakacakken... bu ağaçların bizden çektiği?!

*

Sokakları kayboluyor İstanbul'un.

Lambalarındaki kar şiirleri eriyor bir bir. Paranın para olduğu yerde;

İstanbullar pul olur. Tarihin yazılarını okuyamazsın. Tabiat; asfalta ve betona tahvil olur. Minyatür, maket şehirlere bu merak niye?!

*

Bir parça İstanbul kaldı elimizde; numunelik. Bir çırpıda sayarız onları da! Bunca yıkıma yine de iyi dayandı belki! 

Dili kekeme, tarihi tozlu bir nesiliz. Fatih'in şiirlerini anlamayız! Niye? Şehrini gezerken bir rehber gerek! Niye?

İstanbul'dan gelenlere soruyordur Fatih: “Öyle pek İstanbul kokmuyorsunuz; ne yaptınız saadetli şehrimi?” diye...