Bazılarının ağzından savaştan başka kelime çıkmıyor ve bunu da insanlığın huzuru için yapıyorlar/mış! Hıh! İnsanca yaşamanın yollarını öğrenmeye, dünyayı kana boyayanlardan arınmaya çok mu var?
*
Paraları silaha tahvil ediyor dünya; açlığın sesini duymuyor! Ne mevsimleri görüyor ne dinliyor kuşları. Unuttuğu... yaşamak! “Ahirzaman Sokağı”nda keşmekeş bir durak... Kendine ateş ediyor dünya!
*
Susturun şu silahları! Çocuklarınız demez mi sonra: “Medeniyet top, tüfekmiş; sebepli sebepsiz adam öldürmekmiş!” Ah bu medeniyet! Açı, ölüsü, yaralısı kıyamet gibi... Bunca habersizlik hayra alâmet değil Sarmaşık çiçeklerinin seslenişinden! Artık yaşamaya başlayın bir ucundan. Yaşamak nedir, diye sorun! Namlunun gölgesinden kurtulsun dünya. Savaş oyunlarına bunca rağbet niye?!... Silahlar oruç tutmaz mı anne!
Silahlı amcalar evlerine gitmez mi! Bu karanlık gece bitmez mi anne! Savaşçılar nefes nedir bilmez mi!
*
Dünya, savaşsız da yaşanır! Aklınız başınızda; kalbiniz yerindeyse...
*
Silahlar; caydırma, savunma amacı olmaktan çıkıp saldırı aleti olmuşsa... toprağa gömülmeli ve imalatı durdurulmalıdır. Yoksa dünyada emniyet şeridi bile kalmayacaktır! Benden söylemesi...
*
Savaşlara hayır! Çok telâşlı adamlar görüyorum. Çığlık çığlığa, savaş naraları atıyorlar.
Bilmiyorlar; bir can, nedir! Koltuklardan, uçaklardan inmiyorlar. Körlük; böyle bir şey... Kasaları ağzına kadar dolu... Cephelerde ne olursa olsun; cepleri dolsun da...
*
Savaş değil; diplomasi... Yani kavl-i leyyin... Yumuşak, güzel, edebî sözler bitti mi?!... İnsan sözdür, ruhtur, akıldır, kalptir... Cihat denince hemen savaş anlıyorsanız; biraz okuyun!
*
Yarına savaş kalmaz; şiir kalır.
*
Savaştan başka işler bulun! Dünya fani... Hep gideceğiz, zaten! Aceleye gerek yok! Burnunuzdan soluyorsunuz. Kılıçlarınızı kınına sokun. Kitap karıştırın biraz; iyisinden şiirler okuyun! Savaşla savaşın gayrı! Kocaman adamlarsınız, ha! Kapı gibi diplomalarınız var.
*
Çok basit bir soru: Savaşmak mı iyi barışmak mı? “Savaş istemiyorum!” diyenlere nerdeyse savaş açacaklar; iyi mi?!... Bombalarla demokrasi, huzur, saadet geliyor idi ise; Irak’a, Libya’ya, Afganistan’a niye gelmedi?!... Bunları sormak, yazmak, konuşmak gereksiz; biliyorum da... yazmasam ağır bir yük gibi duracak bu soru yüreğimde!
*
Dünya çok gergin... Bakışlar sert... Eller tetikte... Vergilerin çoğu silaha... Fukaralık umurunda değil o bildiklerinizin. Nutuklar, tehditler... gırla kıyamet...
Tamam da efendiler; bu dünyada sadece zenginler yaşamıyor; halk diye birileri var ve hayat devam ediyor. Yorulmuşsunuzdur, çare arayacak sabrınız kalmamıştır. İşiniz çok; kitaplardan uzak kaldınız. Demir de yoruluyor. Hem tek başınıza olmaz. Her şeyi istişare edin. Böyle kavga gürültüyle olmaz. Osmanlı blie tarih oldu. Hayatın dilini çözmezseniz; sizi çok kolay çözerler. Dünya burnundan soluyor. Normalleşmemiz gerekiyor.
*
Zamanın birinde adamın birine, yüz sopa vurulsun, cezası verilir. Adam der ki hakime: “Ya siz dayak yememişsiniz ya da sayı saymayı bilmiyorsunuz!” İlle de savaş... diyenlere duyurulur. Şunun şurası... şu dünya gemisinde, yolcuyuz be abi! Ne bu kavga gürültü! Köşe bucak kapmaca?!... Hırslarınız dizginsiz bir at... Nereye böyle; kan ter içinde?
Bu savaşlar olacaksa... bu buluşlarınız olmasaydı! Biz iyiydik geceleri; mum ışığında, ay ışığında... Aşktan gecelerimiz vardı; masaldan dünyalarımız... N’ettiniz böyle; korkulu rüyalara, kaygılı hülyalara... Beğenmedim sizi; adınız kavga, soyadınız menfaat...
Büyük balıksınız; anladık da... hak yiyen; ne yer; söylemem de... dünya hazmı zor bir sofra; boğazınızda kalacak!
*
Savaşşş... diyene; yavaşşş... diyorum! Çünkü hızlı gidenin eli ayağına dolanır; yavaş giden menzil-i maksuda ulaşır, derler.
*
Hiroşuma’ya, Nagazaki’ye atom bombasını kimler atmıştı? Şimdi onu yapanlar onlar değil sanki. Kimyasal silaha madem karşısınız; kimde var; nerde yok; belli mi; belli. Haydi, anlaşın ve imha edin; bitsin bu kısır döngü; herkes rahat etsin! Dünyayı oyalamayın; ciddî iseniz.
*
Savaş istememek suç olmasa gerek!
*
DÜNYAYI KİRLETEN AMCALAR
Nerden çıktı bu savaşlar?
Karıncaları ezdiniz, kuşları ürküttünüz!
Gürültüye boğdunuz âlemi!
Annelerin sütü kesildi korkudan.
Bak; kaç mevsim kirlendi.
Papatyalar ürke korka gülümsedi.
Uykusundan sıçradı bir çocuk...
Elinize ne geçti!
Güneş mi lazım; hepimize yeter!
Herbirimize kaç yıldız düşer!
Hangi gece aysız kaldın!
Çocuklara kötü örnek oluyorsunuz; kötü...
*
Öldürmek mi yaşatmak mı; güldürmek mi ağlatmak mı?!
*
Savaşları hayattan zevk alamayanlar çıkarır.
*
Büyükler “kavga” çıkarmaz; aksi takdirde yatıştırıcı, yetiştirici rolünü -varsa- kaybeder.
*
Gündemde insan/lık yoksa... geç.
Geç; çabuk geç; silahlar patlıyor burada.
Yaralı bir kuştan beter buralar.
Bir hıçkırık bestesi zamanlar...
Mevsimler okşanmayı, hayatlar yaşanmayı bekliyor.
Gündemde yaşamak yok.
Her köşe başında ölmek türküleri...
Ne kadar kırdık aynaları böyle!
Canlar ne kadar “cansız” böyle!
Dünya ne kadar kanlı;
Dünya ne kadar “kansız” böyle!
*
Dünyanın tapusunu dünyada kalacaklara verelim de... bu hırs, telâş, kavga... bitsin gitsin!
*
Dünya ölümü düşünse... İndirse yarınları raflardan; şimdiyi koysa oraya. Adı unutulur belki de savaşların! Ne kadar çok “savaş” konuşuyorsunuz?!... Neler yiyip içiyorsunuz öyle?!... Dünya kelimesiz kaldı; kurşunlar konuşuyor. Kabalık, demirbaş gibi bir türlü gitmiyor! Sabaha çok var mı?!... Bir vergi mükellefi olarak isteğimdir: “Benden kestiğiniz vergilerden silah milah almayın; kitap, kalem, çiçek alın!”
*
Dünyadaki bütün silahlar, askerî birlikler dünya sınırları dışına... Herkes kalemi, kâğıdı çıkarsın; ders başına!