Bu metinden önceki konulara ve sonraki konulara bakıldığında “hükümet” tabiri ile ülke yönetim sisteminin ve rejiminin kastedildiği görülecektir. Çünkü dinde müteassıp muhakeme-i akliyede kısa bir kısım insanlar “hürriyet sistemi geldi din elden gidecek, bakın gördünüz mü bu yeni rejimde de şu şu aksaklıklar var” diyerek 1908 sonrası yeni rejimi reddetmektedirler. Üstad ise “eski hal muhal” diyerek eski istibdat sistemini reddetmekte ve “ya yeni hal ya izmihlal” diyerek meşrûtiyetden (demokrasi) başka çaremizin olmadığını, bu yeni hal olan demokrasiyi devam ettirmediğimiz takdirde yıkılacağımızı belirtmektedir.

Üstad burada istibdat yönetimi ile meşrûtiyet sistemi arasında karşılaştırma yaparak meşrûtiyet rejiminde de sisteme ait olmayan, ama insanlardan kaynaklanan bazı kusurların olabileceğini, fakat tek adam sistemi olan padişahlık yönetiminin (hükümetinin) çok daha hatalarla dolu olduğunu anlatmaktadır. Demokrasiyi beğenmeyen kişileri anarşist olarak nitelendirmektedir. Yani bilmana demek istiyor ki “siz ki en iyi sistem olan bu meşrûtiyeti (anayasal çok partili parlamenter sistem) istemiyorsunuz ya, artık daha hiçbir sistemi beğenemezsiniz, size bundan böyle anarşist nazarıyla bakıyorum.”

Netice itibariyle, Üstad Bediüzzaman Said Nursî burada iki ayrı siyasî partinin kurduğu iki ayrı hükümet arasında ya da iki ayrı parti arasında mukayese yapmıyor. İstibdat rejimi ile meşrûtiyet (demokrasi) rejimi arasında mukayese yapıyor.