Evet herkesin bu âlemde birer âlemi var, birer kâinatı var. Âdeta zîşuurlar adedince birbiri içinde hadsiz kâinatlar, âlemler var. Herkesin hususî âleminin ve kâinatının ve dünyasının direği kendi hayatıdır.

(Bediüzzaman Said Nursî, Hizmet Rehberi, s. 55)

İmsak vakti uyandığımda herkes uykuda olduğundan evimde bile yalnızlığımı ve faniliğimi düşündüm. Beni bu saatte ölümün büyük kardeşi olan uykudan sabahın haşri ile diriltip yeni bir güne başlatan elbette hâlâ kendisi uyanamayanlar olmadığı gibi insan neslinden kimse değildi. 

Dışarı baktığımda ara sıra yoldan geçen otomobillerin ışıkları ve gürültülerinden başka hiçbir şey yoktu. Hepsi gecenin karanlık perdesi altında nevm âleminde görünmez haldeler. Demek beni haşreden uyumayan, gecenin perdesi altında herşeyi gören, herbir mahlûkattan haberdar olan, herbirinin hayat ve rızıkla imdadına yetişen, koca küreleri sapan taşı gibi çeviren, kudreti ve ilmi nihayetsiz bir Rahman-ı Rahim’dir, başkası olamaz.

Beni duyan, gören, kalbimden geçirdiklerimden bile haberdar olup sayısız nimetleriyle minnettar eden, Cemal’iyle önüme serdiği rengârenk çiçeklerle kendini bana sevdiren, işlediğim her bir amelimi, kalbimden bile geçirsem hafızalarda ve defter-i amelimde kaydedip muhafaza eden Sultan’dan başka kimin önünde eğilip kime yalvarayım? Evet O’nun huzuruna çıkıp, derdimi dökmeliyim, hatalarımdan tevbe ile arınıp secde ile itaatimi gösterip halis duâlarımla nihayetsiz hazinesinden her şeyi isteyip şükrümü duâlarımı arz etmek belki bu vakitte benim için tam bir huzur verecekti.

Derin tefekkür içinde dalıp gitmişken zamanın geçtiğini, gecenin siyah perdesi çekilip sabahın beyaz perdesinin açılmakta olduğunu fark edememişim. Birkaç ayrı minareden gökleri çınlatan ezan sesiyle sarsıldım. 

Müezzinin davudî sesiyle okuduğu ezanla Sultan’ım bizi huzuruna çağırıyordu. Bizi dinleyecek, duâlarımızla cevap verecekti. 

Ayrıca ikaz edip hatırlatıyor; “essalat-ü hayr-ül minen nevm./ Namaz uykudan hayırlıdır” diye.

Böyle bir Sultan’ın dâvetine icabet etmek kaçırılacak bir fırsat mıydı?

“İşte bu vaziyette bir ruh, fecir zamanında bir Kadîr-i Zülcelâl’in, bir Rahîm-i Zülcemal’in dergâhına niyaz ile namaz ile müracaat edip arzuhal etmek, tevfik ve meded istemek ne kadar elzem ve peşindeki gündüz âleminde başına gelecek, beline yüklenecek işleri, vazifeleri tahammül için ne kadar lüzumlu bir nokta-i istinad olduğu bedaheten anlaşılır.” (B. Said Nursî, Sözler, s. 43)

Sabah namazını eda edip, huzur-u İlâhi’de duâlarımızla yalvarıp hayırlı güzel şeyler istedik. Artık bizim için vazifelendirilen kâinatın lambası ve sobası hükmündeki güneş doğmuş, bir hayli yükselmiş, gecenin siyahlığı kaybolmuş, güneşin parlaklığı her tarafı aydınlatmıştı. Binlerce insan uyanmış, çocuklar okul yolunda, fabrika işçileri servislerde hayat yeniden başlamış yeni bir günün herkes için elektrik lambası hükmünde olan güneş yeryüzünü aydınlatmış, sıcaklığı hissedilmeye başlamıştı. Yakınımızda ki camiden hüzünlü bir sesle selâ okunuyordu. Bir nefis daha ölümü tatmıştı. Demek şu âlemde herkesin hususî bir dünyası vardı. O âlemin direği de hayatı idi. Bir direk daha yıkılmış, bir hayat daha son bulmuştu. O kişi için kıyamet kopmuş, imtihan sona ermiş hesap verme zamanı gelmişti. Ölen de Denizli’nin en zengin ailelerinden Akça Ailesi’nin ‘hanım ağa’sıymış.