Bu düşüş 28 Şubat ve 15 Temmuz ile daha da hızlandı. Her darbede en çok eğitim sistemimiz zarar görüyor. Eğitimden el çektirilen yetişmiş kadrolar atıl hale getiriliyor. Bir çok kaliteli insanımız yurt dışına giderken, ülkemizde kalanlara ise hizmet etme imkânı verilmiyor. Yeterli alt yapı temin etmeden açılan üniversiteler, demokratik değerlerlerden uzaklaşmalar, eğitimdeki kaliteyi düşüren başlıca unsurlar. Maalesef bu çok önemli konu ülke gündemine yeterince getirilmiyor. Yaralar büyüyerek devam ediyor.

Ben üniversiteyi 1977-1981 yılları arasında okudum. Sağ sol ayrımı vardı. Fert fert herkesin uğrunda çok büyük fedakârlık yapabileceği, gerektiğinde ölebileceği idealleri vardı. İdeolojisi olmayan kimseler dışlanırdı.

Eğitimde kalite düşmesinin bir sebebi, gençlerimizin önüne ulvî hedefler konulamaması. Ulvî değerlerin yıpratılmasından dolayı, gençlerimiz ortak bir hedefte buluşamamaktadır. Gençlerimizde gün geçtikçe şahsî teşebbüs gücü zayıflamaktadır.

Resmî ideolojinin şekillendirdiği eğitim sistemi çağın gerisinde kalmaktadır. 

Eğitimde kaliteyi düşüren hususlardan biri de liyakate göre vazife verilmemesi, liyakat yerine, kayırmacılığın geçmesidir.

Gelişmiş ülkelerde meslek seçimi orta okul veya lisede yapılmaktadır. Bırakalım liseyi, üniversiteye giden gençlerimizin birçoğu mesleklerini üniversite yıllarında seçmektedirler. Bu kadar geç seçilen meslekte ne kadar başarılı olunur. İmkânı olan gençlerin çok az bir kısmı yurt dışına gitmektedir.

Bu eğitim sistemi bu hali ile, pasif, günlük düşünen, menfaatçi, kişiliksiz yarından beklentisi olmıyan bir çok insan yetiştirmektedir. 

Az da olsa faydalı olmak niyeti ile aşağıya bir başarı hikâyesinden bir bölümünü yazıyorum:

Günümüzde ve geçmişte hayatını iyi değerlendirip güzel hizmetler yapan bahtiyar insanlar çok. Hayat hikâyelerinden alınacak bir çok ders var. TEDx Talks isimli bir video sitesi var. Yerli ve yabancı başarılı olmuş kimselerin başarıya gidiş öykülerini anlatıyor. Bu videoların birisinde Dr. Sedat Savaş hayatında yaşadığı başarı öyküsünü anlatıyor. Üniversiteyi doktor olarak bitiren Dr. Sedat Beyin, hayatının devamında doktorluğa devam etme, babasıyla birlikte ticaret yapma, ülkenin sağlık problemlerine çözüm üretmek gibi alternatif düşünceler vardır. Aylarca düşünmesine rağmen bir türlü karar verememiştir.

İstanbul’dan Diyarbakır’a gitmek için havaalanına gelen Dr. Sedat, Vehbi Koç, Ali Coşkun, Suna Kıraç’ın sohbet ettiğini görür. Onların yanına gidip, “Sohbetinize katılabilir miyim?” der. Vehbi Koç; “Gazeteci misiniz?” diye sorar. “Hayır, doktorum” der. Koç da “Öyle ise buyur” diye karşılık verir.

Onlar sohbete biraz devam eder. Kendi aralarında konuşurken uçağa biniş için anons yapılınca, Sedat Bey, Vehbi Koç’un elindeki çantasını kaparak, “Çantanızı ben taşıyayım efendim” der. Vehbi Koçla oturma şansını yakalar. O yıllarda uçak biletlerinde sıra numarası yoktu. Herkes duruma göre oturuyordu. Dr. koltuğa oturunca, “Vehbi Bey ben sizin yanınıza bilerek oturdum” der. “Efendim, benim aylardır karar veremediğim bir sorunum var” der ve yukarıda saydığı üç maddeyi tekrarlıyor. Vehbi Koç koltuğa dayanıp, gözlerini kapar. Az sonra gözünü açıp, “Sabah kalktığında, hangi işe koşarak gitmek istiyorsan o işi yap” der. Bu konuşmadan sonra, Sedat Bey ülkemizin sağlık sorunlarına çözüm üretme kararını verir. İlerleyen yıllarda Dr. Sedat Bey yurtiçi ve yurtdışı birçok başarıya imza atar. 

Biz bu başarıları tek tek sayamıyoruz. Arzu eden kimseler TEDx internet sitesinden görebilirler.