Bu derece yüksek hakikatleri ile tesadüfü ortadan kaldıran Risale-i Nur’un kendi mesleği de elbette tesadüflerle veya rastgele hareketlerle tanzim edilmemiştir. Bu eserlerin hiçbir hakikati tesadüfen yazılmadığı gibi mesleği de tesadüfen oluşmamış, hakikatleri kim yazdırmış ise mesleğinin tanzimini de o yapmıştır. Kur’ân’ın elmas gibi hakikatlerini beyan eden Risale-i Nur’un mesleği de elbette elmas kıymetindedir. Böyle bir kıymette ki mesleğin esasları ve düsturları cam parçası kıymetinde ki şeylere tercih edilmez ve o meslek terk edilerek başka mesleklere girilmez. Bu kıymetli hakikatlere ihanet edilemediği gibi o hakikatleri beyan eden eserlerin sahip olduğu mesleğe de ihanet edilmez.

Tevfik, inayet ve teshile (kolaylaştırma) her zaman mazhar olan bir mesleğin mânevî yüksekliğini ve harika muvaffakiyetlerini görmezden gelmek manasına gelen işlerde bulunmanın büyük bir yanlışlık olduğu tecrübelerle görülmektedir. Bu manada olan işlerden birisi de mesleğin esasları yerine şahıs ve şahısçılığın telkinlerini dikkate alarak onları öne sürmektir. Şahısların maharet ve melekeleri ancak şahs-ı manevî içerisinde bir değer kazanır. Kendi istidadına güvenip şahs-ı maneviyeye arka dönmek ise ancak kendi sırtını yere getirmek olur. Hâlbuki böyle bir meslek şahısçılığı değil, ancak şahs-ı manevî olmayı kabul eder. Çünkü şahs-ı manevî bu mesleğin en önemli esaslarındandır. Barla Lâhikası’nda Hulusi Ağabeyin ifadesiyle; “…kader-i İlâhînin bu cilvesi, dâvâmıza sadık bir burhan ve tesadüf oyuncağı olmadığımıza büyük bir delildir.” Hakikati meselemizi özetlemektedir.