Hakikaten dualı diller ardı ardına düşüyor toprağa. Kimi ordan kimi burdan kimi başka diyarlardan... “Ömrünü Risale-i Nur hizmetine adamış...” diye başlayan, “falanca şehrin emektar Nur Talebelerinden...” diye devam eden, isimleri az bilinen, ama manevî hizmetlerini ancak Allah’ın takdir edebileceği, nice güzel insanlar... Şefik Peker Ağabey de bunlardan biriydi. Onu da ebedî istiratgâhına göndermenin hüznündeyim hâlâ.

Evlenip gittiğim ilk şehir Trabzon’du. Nice güzel insanlar, güzel yürekler tanıdım. Hepsiyle paylaştığımız bir şeyler oldu. Kiminin sofrasını kimiyle iftarımızı kimiyle de varlığımızı işte... Şimdi hepsi gözümün önünden geçiyor birer birer. Yaşadığımız binbir çeşit anı, hikâye... Gittiğimiz akşam dersleri, götürdüğüm çiçekler, büyüyen bebekler, şimdi hepsi çocuk büyüten tatlı anne olsalar da o zaman genç kız olan can kardeşler...

İlk zamanlar, kendi meşrebimiz usulünce ders başlatma çabalarımızın sıkıntılarını yaşadık. Ablalarım hatırlayacaklardır o günleri. Birebir ferden ferda bir görüşme trafiği... Çok şükür, sancılı geçen günleri kısa sayılabilecek bir zamanda aşarak, dershanemizi ve ilk okuma programımızı yaptık. Öyle başlamıştık, halen de devam ediyorlar.

O günlerden aklımda kalan, arkamda hissettiğim şahs-ı manevî desteğiydi. Şefik Abi, Trabzon’da Yeni Asya meşveret sistemiyle hareket eden Risale-i Nur hizmetlerinin başlatılması, oturması, devamı ve şahs-ı manevî tesisi için en fazla emek verenlerdendi. Ağabeylerim sağolsunlar, hanımların bizim meşrebimizde bir dersleri olması için ellerinden gelen desteği sağladılar. En önemlisi duaları elbette... Onların sağlam duruşlarının, kuvvetli inanmalarının getirdiği öyle güzellikler oldu, ki tariften acizim. Belki çoğuyla yüzyüze bile gelmedik, ama neredeyse elle tutulacak derecede kuvvetli hissettiğim şahs-ı manevî desteğini asla unutamam. Belki de ömrümün sonuna kadar bir yâd-ı cemil olarak hatırlayacak, ahirette de hüsn-ü şehadet edeceğim. 

Şefik Abi bunlardan biriydi. Rahmetli Yılmaz Er, Ahmet Said Selçuk, İbrahim Er, Galip Temelli abiler ve diğerleri de... O sıkıntılı zamanlarda bir akşam öyle çok başım ağrıyordu ki... İlaçlar kâr etmemişti. Eşim dedi ki, ‘Şefik Abiler bizi akşam oturmasına çağırdılar, hadi gidelim.’ Dedim ki “Çok başım ağrıyor, başka zaman rahatsız ederiz.” “Yok” dedi, “haydi gidelim, şifa olur sana da...” Hakikaten yola çıktığımızda hafiflemeye başladı. Onlardayken de Meliha Ablamla yaptığımız sohbet, Şefik Abinin sehpanın üzerinde duran katlanmış gazetesi ve yanında renk renk fosforlu kalemleri görünce dedim ki bu kalemler ne için? Eşim, “Şefik Abi Yeni Asya’yı altını çize çize okur, bu fosforlu kalemlerle de işaretler” deyince gözlerim açık kalmıştı. “Maşallah” demiştim, “bu kadar dikkatli bir okuyucu her gazeteye nasip olmaz.” Çok keyifli bir sohbet etmiştik Meliha Ablayla ve Şefik Abiyle. Dönüşte baş ağrısından eser kalmamıştı. Evet, insanlar ölüyor, mekânlar değişiyor, yerler, şehirler eskiyor, ama zihinlerdeki hatıralar eskimiyor, bozulmuyor. Anımsattıkları da rahmet duaları ettiriyor böyle.

İranlı şair Füruğ Ferruhzad’ın dediği gibi;

Kuş ölür, sen uçuşu hatırla... 

Binlerle rahmet olsun, Şefik Abiye ve cümle vefat etmiş ağabeylere... Meliha Ablama da sabr-ı cemil diliyorum. Rabbim Cennetinde buluştursun.