Ülkemizde 1950 yılına kadar 27 yıl süren tek partili Kemalist rejimin, laikliği dinsizlik manasında uygulayarak baskı ve zulümle halkı din ve vicdan hürriyetinden mahrum etmesi, bir boşluk meydana getirmişti. Halk dini serbestçe yaşamaya hasret kalmıştı.
Yurdumuzda 1946 yılında, Hür Batı ülkelerinin yardımıyla çok partili demokratik bir sürece geçilince, hürriyetlerin önü açıldı. Ahrar/demokrat güçlerle birlikte demokrat olmayan, ancak dindarlık vasfını öne çıkarıp, dinî değerler üzerinden siyaset yapan Necip Fazıl, Eşref Edip, Osman Yüksel Serdengeçti, Cevat Rıfat Atilhan gibi zatların içinde bulunduğu güçler de siyasî meydana çıktılar.
Halbuki siyaset bir nevi sanattır. Sanatta kabiliyet, beceri ve liyakat esastır. Bu işte dindarlık ikinci planda kalır. Sonra toplum kesimlerinin % 60-70’i, dinî esasları bilen ve yaşayan dindarlar olmazlarsa, din adına parti kurup siyaset meydanına çıkan güçlerin söz ve tavırlarıyla, dinî değerleri ister istemez siyasete alet etmek durumunda kalırlar ve dine çok zarar verirler. 1 Nitekim daha sonraki yıllarda bu durum aynen yaşandı.
Üstad Bediüzzaman ve Nur Talebelerinin, siyaseten Demokrat Parti ile ortaya çıkan Adnan Menderes’in başında olduğu Ahrar/ Demokrat güçlere destek vermesi, o güçlerin ülkede demokrasiyi tesis ederek dinî hürriyetlerin önünü açmaları sebebiyle dindar kimlikli siyasî hareketler, o dönemde pek başarılı olamadı.
1970 yılına kadar başta Nur Talebeleri olmak üzere cemaat ve tarikatlar, Adnan Menderes ve Süleyman Demirel’in başında bulunduğu Demokrat Parti ve Adalet Partisi ile başa gelen Demokrat yönetimlere destek vermişlerdi. Demokrat yönetimler de baştan başa ülkeyi fabrikalar, barajlar, köprüler ve yollarla donatarak sanayi ve tarım üretimini arttırarak maddî yönden kalkındırırken, yurt sathında çok sayıda Kur’ân Kursları, İHL’leri, İlahiyat Fakülteleri açıp yaygınlaştırarak, dini siyasete alet etmeden maneviyata hizmet ettiler.
Bu durumu hazmedemeyen Kemalist derin güçler, onları zayıflatmak ve iktidardan düşürmek için dindar kimlikli siyasîlerin önünü açtılar.
Necmettin Erbakan ve bir grup arkadaşı dindar kimlikle, 26 Ocak 1970 yılında Millî Nizam Partisi’ni kurdu. Ne yazık ki bu partinin kurucuları arasında yer alan ve N. Erbakan’ı partiyi kurması için teşvik eden Ahmet Tevfik Paksu ve Hüsamettin Akmumcu gibi Nur Talebeleri de vardı.
Merhum Zübeyir Gündüzalp bu işi haber alınca, temayüz etmiş saff-ı evvel Ağabeyler ile bu mevzuu istişare etmiş ve yukarıda ismi geçen Nur Talebelerini yanına çağırarak ikaz etmiştir. 2 Ancak bu ikazın gereği yapılmamıştır.
O, ayrıca Mehmet Kırkıncı Hocayı yanına dâvet ederek, “Hoca! Ben gece uyuyamıyorum. Bu parti din namına kurulduğu için Müslümanları birbirine düşürür ve hizmetimize zarar verir. Bu partinin büyük bir fitneye vesile olacağından korkuyorum” diyerek bu yoldaki endişelerini dile getirmiştir. 3 Ne yazık ki onun bu yoldaki endişeleri daha sonra tahakkuk etmiştir.
12 Mart 1971 yılında Askerî Muhtırayla Süleyman Demirel’in başında bulunduğu demokrat yönetimin düşürülmesinden sonra 20 Mayıs 1971’de MNP, laikliğe aykırı olduğu gerekçesiyle Anayasa Mahkemesi tarafından kapatılmış, ancak kurucu ve yöneticilerine herhangi bir ceza verilmemiştir.
Necmettin Erbakan, yurdu terk ederek İsviçre’ye gitmiş ve bir süre orada kalmıştır. 4
Bu partinin kurulması ve siyaset sahnesine çıkması, bir kısım Müslüman kesimin demokrat güçleri destekleme meselesinde kafasının karışmasına sebep oldu, dine hürmetkâr ve hizmetkâr bu güçlerin işini zorlaştırdı, demokrat olmayan ve dine muarız siyasî güçlerin iktidar yolunu açtı, dolayısıyla dinî hizmetlere de zarar verdi.
(Devamı gelecek )
Dipnotlar:
1- Emirdağ L.2, YAN, İstanbul 2016, s. 492. 2- M. Kutlular, İşte Hayatım, YAN, İstanbul 2008, s. 163. 3- İbrahim Kaygusuz, Zübeyir Gündüzalp, YAN, İstanbul -2009, s. 446, 447. 4- Vikipedi- Özgür Ansiklopedi – MNP.