Orada muhataplarına “Bundan sonra her işimizi meşveretle yürütüp aramızda mesafe açıklığına meydan vermeyelim, aksi halde araya girip işletmek isteyenler olur” demiş.

Cemaat ve şahs-ı manevî olmanın gereği de bu. Ve en başta Üstad sağlığında talebelerini hep meşverete yönlendirmiş, “Benim de bir reyim var, karar meşveretinizin” demiş. Zübeyir Ağabey de Üstadın vefatından sonra, önde gelen Nur talebelerini meşveret sistemi etrafında bir araya getirip öyle devam etmiş.

Bunun hele günümüzün zorlu şartlarında ne kadar önemli olduğu, yaşanan hadiselerle defalarca tasdik ve teyid edilmiş.

Bilhassa hariçten gelen saldırı ve taarruzların şiddetlendiği, dahilî fitnelerin de kızıştırıldığı dönemlerde tesanüdü muhafaza edip muhkemleştirmek için, meşveret mekanizmasını çok iyi çalıştırmak lâzım.

İletişim ve işleyişte bir boşluk bırakılmamalı ki, ard niyetliler fırsat bulamasın.

Müfritane irtibat alabildiğine sıkı, canlı ve dinamik olmalı ki, şahs-ı manevî demir gibi bir sebat, çelik gibi sarsılmaz bir metanet ve hiçbir şekilde zaafa düşürülüp teslim alınamayacak bir kale gibi sağlam bir dayanışma içinde olsun.

Yarım asrı aşkın zorlu süreçte Yeni Asya camiasının nice saldırı, badire ve fitneyi aşıp dimdik ayakta kalabilmesi ve kırıksız çizgisinde hiçbir sapmaya meydan vermeden yola devam edebilmesi, bu manalara sarılması sayesinde mümkün oldu.

Zaman içinde yaşanan birtakım münferit ve mevziî kopuşlar ise, bu manalardan uzaklaşmanın neticeleri olarak ortaya çıktı.

Ne yazık ki bu uzaklaşma, ana istikametten sapanları Risale-i Nur’daki ölçülerle tamamen çelişen savrulmalara sürükledi.

Her hal ve şartta meşveret esasından şaşmayan Yeni Asya camiası ise aynı çizgideki yürüyüşüne daha da artan bir kararlılıkla yola devam etti ve ediyor.

Evet, özellikle zor zamanlarda bu sağlam duruşu koruyup sürdürebilmenin yolu da meşvereti çok sıkı tutmaktan geçiyor.