O köyde yaşayan son şahitlerden Hasan Uslu Efendiyi ziyaret edip hatıralarını dinledik. Kendisi 1940’lı yıllarda Hz. Bediüzzaman ile görüşüp imana-ibadete dair sohbetini dinlemiş. Biz de bizzat kendisinden dinleyerek not aldığımız hatıraları (diğer Emirdağ hatırları ile birlikte) o tarihlerde seri yazılar halinde yayınladık.

95 yaşında iken geçen hafta vefat eden Hasan Uslu Efendinin taziyesi için yine Adayazı köyüne geldik. Mezarını ziyaret edip dualar ettik, Fatihalar okuduk. Allah rahmet eylesin.

Merhumun Üstad Bediüzzaman ile alâkalı olarak bize aktarmış olduğu hatıralarının bir hülâsasını yıllar sonra bilvesile tekrar dikkat nazarlarına takdim ediyoruz.

*

1927 doğumlu Hasan Uslu Efendi, bize şunları anlatmıştı:

Henüz yirmili yaşlarda olduğum 1940’lı yıllardı. Bizim köyümüz Emirdağ merkezine yaklaşık 10 kilometre mesafede bulunuyor. Emirdağ’da ikamet ettiğini duyduğumuz Bediüzzaman Hazretleri sıklıkla kırlara çıkıyormuş. Bir gün de bizim köyümüze geldiğini haber aldık. Birkaç arkadaşla birlikte hemen koşarak yanına vardık. Bağ-bahçelik bir yerde oturuyordu. Etrafı tefekkür ediyordu.

Karşımda Allah’ın büyük evliyasını görünce, hemen eline sarıldım. Öpmek istedim. Üstad elini çekiyor, öptürmek istemiyor. Israrla öpmek isteyince, müsaade etti. Elini öptük ve yakın mesafede oturarak onu dinlemeye başladık.

Önce, etraftaki meyveleri gösterdi. Onları yemekten ziyade, tefekkür etmenin daha lezzetli olduğunu anlatıyordu. Ben içimden “Mübarek, koparsana şu salkımı” diyorum. Ama, o koparmıyor da nasıl bir nimet olduğunu anlatmaya devam ediyordu. Salkımı koparmadan eline alıyor, evirip çeviriyor; kuru çubuğunu gösteriyor, toprak-çamurdan beslenip bize tertemiz bir nimeti uzattığını, bu ise, onu bizim hizmetimize veren bir Rezzak’ın varlığını gösterdiğini anlatıyordu.

Etraftaki meyve misalleriyle bize Allah’tan bahsetti Üstad. Bize Rabbimizi tanıttırıp sevdirmeye çalıştı. Hemen ardından namazdan, ibadetten bahsetti. Öyle bir güzel anlatıyordu ki, sohbetine doyum olmuyordu. Diyebilirim ki, onu dinledikten sonra, diğer arkadaşlarımla beraber, düzenli şekilde namazları kılmaya başladık. Çok şükür, benim çocuklarım, torunlarım da ibadetlerine ve Nur Risâlelerine benden daha çok bağlandılar. Çoğu şimdi Avrupa’da, Almanya’da, Hollanda’da oldukları halde, iman ve hidayet dairesinde yaşıyorlar.

Bediüzzaman Hazretleriyle bir başka hatıram da şöyle: Aradan yıllar geçtikten sonra, bir gün yine köyümüze geldiğini duyduk. Yine koşarak yanına vardık. Hemen eline sarılıp tekrar öpmek istedim. Ama, bu kez hiç öptürmek istemiyor. Ben de zorlayarak öpmeye çalışınca, diğer eliyle başımı kaldırıp bana aynen şunu söyledi: “Delikanlı, sen bir kere elimi öpmüştün. Bir kere yeter sana.”

Onun bu sözü üzerine ben şok oldum. Yıllar önce elini öptüğümü hatırlatması, benim dermanımı kesti. Hiç itiraz etmeden yanına oturup onun sohbetini dinlemeye başladık. Yine bize çok güzel şeyler anlattı.

*

Son bir değerlendirme notu:

Câlib-i dikkattir ki: Avrupa ülkelerine en çok işçi gönderen belde Emirdağ olduğu gibi, köylerinden ve köklerinden kopmama ve eski evlerini ihya ederek hemen her yıl sılâ-i rahim yapma noktasında da Türkiye’de Emirdağlılar birinci sırada geliyor.

Sayısı yüz binleri aşan bu insanlar, adeta 1944’ten beri Emirdağ nüfusuna kayıtlı olan Üstad Bediüzzaman’ı ve onun kudsî dâvâsını dünyaya tanıtmak için seçilmiş olup belki de farkına varmadan istihdam ediliyorlar.