Vefat haberini duyunca gam çöktü gönlüme, üzüldüm. Elbette herkes ve her şey O’na dönecek. Fakat şu çorak fikir dünyamızdan güçlükle yetişebilmiş nadir değerlerimizdendi. Samimî, mert ve yürekli, geniş ufuklu, önceyi bilip sonrayı görebilen, düşünüp tefekkür eden, fikir sancıları çeken, bilmenin sorumluluğunu duyan çileli bir fikir işçisi ve mahir bir söz ustasıydı.

Merhuma talebe olmuş bir dostumu taziye için aradım. Üzgün ve hüzünlüydü, sesi ağlamaklıydı. Döktü içinden biraz, kederin kalbini kavuran kahrını. Duygu seline kapılmış, alt-üst olmuştu. “Yazacağım, fakat suları çekilmiş, sanki kurumuş bir ırmağa dönmüşüm” dedi. Ardından bir şeyler yazıp gönderdi. Belli ki anafor yaşamaktaydı, şaşkındı, vurgun yemiş gibiydi.

Ona yaz dedim, al eline kalemi ve yaz...

Başlangıçlar ve ilk demler çoklukla zordur.

Bazen zor çıkar kelimeler kalbin dipsiz derinliklerden. Bazen hiç çıkmaz, çıkamaz; yüreğe tonlarca yükün ağırlığı çökmüş gibi olur.

Bazen tuhaf duygular kaplar kalbi, tarif edilemez; bazen gizlenir manalar, saklı kalır insanın içinde. Bazen hisleri kanatırcasına, zorlayarak güçlükle çıkar içerden yaralı-bereli sözler.

Bazen yılgın ve yorgun ya da hüzne bulanmış küskün sözlerle çıkarmaya çalıştıkça duyguları, satırlara dizmeye başlayınca kelimelerle...

İşte o vakitler yazmak zordur, bazen zordan da zor!

Bazen kalpte inkilâblar olur, devrilir devran, bahar meltemleri eser. Ruh halden hale geçer. Kıştan çıkılır gibi gönül başka mevsime girer. Hüzün sevince döner, hisler kelime libası giyer, ince sözler inci gibi dizelere dökülür.

Bazen şahlanıp kişneyen doru bir at ya da yerinde duramayan toz koparmaya hazır bir küheylân gibi kalem elde tutulamaz hale gelir...

İşte o demler gönül tava gelmiştir; yürek kıvamını bulmuş, hisler kaynayıp taşma noktasına gelince...

İşte o zaman,

O zaman akar manalar irfan dolu kalplerden, kelimeler damla damla düşer yağmur sağılan bulutlar gibi...

Sözler oynaşır insanın içinde. Bazen yağdan çekilen kıl gibi kolayca kalemin ucuna geliverir kelimeler. Üşüşürler bir an önce kâğıda yazılmak için bekleşirler...

Ey büyük şairin şakirdi,

Bugünler hüznün, hazanın ve hicranın günleridir.

Uzunca bir yola uğurladık bir sevileni daha, En Sevgili’ye, Sevgili’sine...

Derdinin acısıyla kıvranan, yanıp kavrulan,

Fikirleri ve irfanıyla bir nesli taze çiçekler gibi yetiştiren, sabır ve sebatla körpe gönülleri gülistanlara çeviren, en güzel gülleri deren mahir bir bahçevan,

Ulvî dâvâsı olup sözlere değer katan, manaya kanat takan, sözünü fikre çeviren simyacı bir bilge adam, değerlere ruh veren seçkin ve mümtaz bir sanatkâr göçtü şu dünyadan.

Ondan dolayı devran şu günlerde hüzündedir.

Hüzün sardı her yanı. Şiirler, dizeler ve fikirler bir zaman yetim kalacak. Hasreti yürekler yakacak.

Vazifesi bitti ve veda etti. Biliriz ki ruhu uçmağa (Cennete) uçtu. Biz öksüz kaldık, kendimize ağlarız...

Mahzunuz, kederliyiz ve yastayız.

Yine de ümitliyiz, İrfanımız köklerinden taze filizler veriyor; azimle, büyük emekler verilerek yetişen hakikatle sulanmış yeni ve güçlü fidanlar boy atacak. Bekleyeceğiz…

Ey şakird,

Kırık ve yaralı kalbinin derûnundaki duyguları haykır, hüznü hisset.

Azad eyle gönlünün feryadını, kopsun içinden sessiz çığlıklar, Al kalemi eline,

Bırak kendini hüzne,

Sal hislerini manaya ve kelime âlemlerine,

Ağla, ağla ve çağla...