Eğitim ve öğretimden yalnızca okullar ve eğitimciler değil hepimiz sorumluyuz. Eğitimin başladığı yer olarak kabul edilen en küçük birim olan aileden, toplumu yöneten, idare eden en üst makamlara kadar çocukların eğitiminden, ahlâkından mesuldür. Çocuk, ailede ve çevrede ne gördüyse okula gittiğinde de o kişilikte olacaktır. Evde aile fertleri arasında gelişigüzel saygısız bir dil kullanılıyorsa, çocuğun okuldaki iletişim dili de o olacaktır. Büyükler, sorumsuzca çocukların yanında dizileri/haberleri seyrediyorsa, okullardaki şiddet olaylarına kendi elleriyle kapı açmışlar demektir. Kusura bakmasınlar hiç çocukları suçlamaya hakları yoktur. Bugün haberleri bile seyretsek, siyasîlerin kullandığı âdî ve basit dilden, hakaret içeren kelimelerden midemiz ve zihnimiz bulanıyor. Bunları duyan, öğrenen bir çocuk o kelimeleri okulda arkadaşına da söylüyor. Sonra “dindar, ahlâklı bir nesil” bekliyoruz! Kendi yapmadıklarımızı ya da yapamadıklarımızı çocuklardan beklemek çok büyük bir hata ve boş bir beklenti olur.  

Birçok kanalda birbirine benzer çıkan okul dizileri ise tam bir vahâmet. Takip etmediğim için konularını bilemem ama kanal geçişlerinde gördüğüm kadarıyla, kavga, yaralama, öldürme, bağırma, hakaret, gözyaşı vs. ne kadar olumsuz öğe varsa içeriyor. Çocuklara ve gençlere kesinlikle seyrettirilmemelidir. Tam da okul dönemi başladığında artan bu diziler yayından kaldırılmalıdır. Acaba neden bu senaristler, program yapımcıları çocukların ve gençlerin insanî duygularını güçlendiren, güzel ahlâkı besleyen programlar ve diziler yapamıyor da sürekli şiddet içerikleri üretiyorlar? Çünkü tahrip çok kolay, tamir zor. Çünkü bağıran, kavga eden daha çok dikkat çekiyor! Çünkü, bu tahribatlarını yükleyecekleri tertemiz dimağlar var. Onlar sayesinde para kazanacaklar.  

Gördüğümüz tüm kötülükleri ortadan kaldırmaya gücümüz ve yetkimiz yok ama en azından kendi hânemizde, çevremizde elimizden geldiği kadar mücadele verebiliriz. Bunun için önce kendimizi eğitelim. Eksik ve kusurlu yanlarımızı bir gözden geçirelim. Konuşma üslubumuzdan hâl ve hareketlerimize kadar değerlendirelim. Biz düzelirsek, çocuklar zaten düzelir. Hiç kitap okumayan biri çocuğuna ne kadar “kitap oku yavrum, ders çalış evladım” dese çocuğun pek umurunda olmaz. Olsa da isteksizce olur. Sırf ona verilmiş bir görev gibi amaçsızca yapar. Hep beraber okuyalım, hep beraber öğrenelim. Okula gitmeyi ve ders çalışmayı mecburî bir eylem, bir zorunluluk olarak değil de, öğrenmenin ömür boyu bize yaşama sevinci veren bir motivasyon olarak devam ettiğini, bizi insan olarak daima bir üst seviyeye taşıdığını çocuklar hâl ve kâl dili ile anlatalım. Öğrenmeyi ve öğrenci olmayı sevelim ve sevdirelim. İlim öğrenmek, bilgi edinmek, ahlâklı, kültürlü, faydalı bir insan olmak dünyadaki en büyük kazanımdır. Öğrendiğimiz her ilim, bizi Allah’a daha çok yaklaştırır. 

Şimdi hepimiz için yeni bir dönemin zili çalsın. Çünkü hepimiz öğrenciyiz.