Şüphesiz, cismanî haşir haktır, doğrudur ve olacaktır. Ağacın meyvası olduğu gibi, dünya hayatının da meyvası vardır. O da ebedî / sonsuz hayattır. Meyvasız ağaç kesilip atıldığı gibi, ölümden sonrasız hayat da, meyvasız ağaç sayılır.

Geceden sonra sabah, kıştan sonra bahar olduğu gibi, ömrün de sabahı ve baharı vardır. O ise, haşir sabahı ve baharıdır. Yani cismanî / bedenî haşirdir. 

Evet, insan ömrü gece ve kış gibidir. Ömür gecesinin sabahı, ömür kışının bitiş ve sonrası ise, ebedî / sonsuz hayatın başlangıcıdır.

Yatağa uyanmamak ve kalkmamak için mi uzanırız? Tabii ki, daha zinde, daha canlı olarak uyanmak üzere yatarız. İşte mezara da, haşir sabahında uyandırılmak için konuluruz.

Maddî-manevî ilk, orta, lise ve üniversite denen eğitim kurumlarından mezuniyet: Dünya hayatını tanzim ettiği ve belirttiği gibi, aynı zamanda, ölümden sonra başlıyacak olan müspet-menfî ebedî hayattaki huzur, refah ve manevî mevkiimizi, yani cennet veya cehennemlik oluşumuzu da tayin eder.

Zira insan; hayatının en güzel yıllarını vererek elde ettiği sonucun; fıtrat ve yaratılış gereği olarak devamını da istiyor. Evet insan elde ettiği, kazandığı hiçbir şeyi kaybetmek istemiyor. Bitmesini arzu etmiyor. Hep devam ve hiç bitmesin diyor.

İçimize bu “devam arzusunu” biz koymadık. İçimizden bize seslenen ve dinmeyen bir arzu, bir istek olan bu ses, bu haykırış; kulaklarımızda yankılanıp durmakta ve şu hakikati, daima dile getirmektedir: “Vermek istemeseydi, istemek vermezdi.”

Kulak için sesleri, göz için tabiatı, kalp için sevilecekleri, mide için sayısız rızıkları yaratan Mükrim / İkram edici, Kerîm bir Zât olan Allah; elbette -kendisi için yarattığı- kulunun mahiyetine yerleştirdiği; ebed ve sonsuzluk arzusunun sesine kulak vermemesi mümkün mü?

Öyleyse, cismanî, bedenî haşir haktır, doğrudur ve olacaktır. Bu gerçek; şüpheye yer bırakmıyacak şekilde Kur’an-ı Kerîm’de en güzel, en veciz bir üslûpla dile getirilmiştir.

Dünya, bir araç. Hem kendi etrafında, hem de güneşin etrafında, baş döndürücü bir hızla dönerek; insanları haşir meydanında indirmek üzere yol almaktadır.

Gelmiş geçmiş tüm insanların hesabının görülmesinden sonra; kâinatın ebed sayfası açılacak ve bir daha hiç kapanmıyacaktır. 

Evet insan kaybetmek, unutmak, sonlu olmak istemiyor. Nitekim bunun için plâklar hazırlıyor, kitaplar yazıyor, filimler çekiyor; hafızası her şeyini hıfz edip muhafaza ediyor.

İnsan kendisinin; yaptıkları, gördükleri, işittikleri ve bildikleri kaybolmasın, yok olmasın diye, bunca buluş ve icatları yapmış. O halde “Ölümden ne korkarsın? Korkma ebedî varsın.”

Hem “Ölüm güzel olmasaydı, ölür müydü Peygamber?”