Ramazan’a gelen bu zaman diliminde geçmişin pişmanlıkları, tövbeye vesile olsun ve yarınların doğru inşası içinde hayat tecrübeleri hem nefsime, hem genç kuşaklara kilometre taşı olsun babından. Evet şimdiki aklım olsaydı;

Hz. Ömer’in hayat bakışı gibi, her gün şu suali nefsime sorarak yaşamak isterdim. “Bugün Allah için ne yaptın?”

Rahmetli babacığıma, Risale-i Nur hakikatletinden nasiplenmesi için daha gayret sarf ederdim. Şefkat, merhamet ve muhabbet dilinin, sesinin, yüksek sesten, sertlik ve terslikten daha etkili olduğunu anlar onunla hemhal olurdum.

Maddî ve ticarî atılımlarda vazifemi yapıp neticeyi hiç umursamazdım. Çünkü takdir edileni kimsenin çeviremeyeceği, gelmeyecek bir şeyi de kimsenin temin edemiyeceği tevhidi inançla huzurun kapısında kulluğu takınırdım. 

Can yakan, üzen, inciten olayların perdesini şöyle kaldırıp “Rabbim sen bu olayla ve bu kişi ile ve hoşlanmadığım hadise ile bana hangi mesajı vermek istiyorsun” sorusunu sorar ve tebessümle tefekkür ederdim.

Çok şiddetle olmasını arzu ettiğim işler karşısında, “Çaresi olan şeyde acz’e çaresi olmayan şeye cez’a iltica etmeyin” duruşunu benimserdim. Niyet okuyuculuğu yapmaktan ve su-i tevil etmektense hüsn-i zanla bakar, melekûti huzuru solurdum.

Na-seza bir söz duyduğumda, günahlarıma kefaret oluyor diye sevinç duyardım.

Dostluk adı altında, sair dostların eksik ve kusurunu sayıp dökenlerden daha hızlı uzaklaşır, gönül ve kulak aynamı kirlenmeden kaçırırdım. İnsanları ve çevremi değiştirmek için çabalamaktan vazgeçip, önce kendimi değiştirmek için emek verirdim. 

Hoşlanmadığım, nefsime ağır gelen durumlarda “Hoşlanmadığınız şey belki hakkınızda hayırdır” âyetiyle amel ederdim. İstişare ortamlarında doğruluğundan emin olduğum bir fikrin kabul edilmesi için can hıraş bir mücadeleye girişmez “Hakta ittifak ehakta ihtilâftır ve hak ehaktan ehaktır” hakikatiyle fikrimi ifade eder, sonra oyumu, reyimi kullanır, sonucu hoşgörü ile karşılardım. Sert, ciddî, otoriter duruşun oluşturduğu yüz hatları yerine, sadâka makamında olan tebessüm çizgilerinin yüz hatlarında yer almasına yardım ederdim. Ve insanlar ne der, beğenir mi, ya da onaylar mı gibi nası Rabbi nasa şerik eden duygulardan kaçar, Rabbim sen razı ol yeter derdim. Ve kendimle daha fazla yürüyüş yapar, enfüs yolculuklarını daha uzun tutardım. İyilik yaptıklarımdan, zerre kadar beklentiye girmez, beklentiyi sıfırlar, huzuru yüzde yüze çıkarırdım. Kaygılı, endişeli durumlarda “Mevlâm görelim neyler, neylerse güzel eyler” deyip pencerelerden bakıp, içlerine girmezdim. 

Ve” Huzma sefa de’ma keder” sözünü referans alır, “Güzel gören güzel düşünür, güzel düşünen hayatından lezzet alır ve güzel rüya görür” hakikatini hayatıma rota yapardım. 

Ve hâlâ nefes alıyorsam, şu an ki aklım ve duygularımın gösterdiği yolda, gelen ömrü, geçen ömürden daha kaliteli yaşamak için “Düşsende kalkmasını bileceksin, pes etmek yok” diyerek her günü bir ömür bilerek, yeni akıl ve fikir olgunluğuna kadar bu hakikatleri hayata hâkim kılma duâsıyla verilen güne ve ömre hamd olsun derdim. Bedeni yıkan, kavuran kısaca, asitli duygu ve düşüncelerden sıyrılır, bedende sağlık göstergesi olan alkali duygu ve düşüncelerle hayatımı tanzim ederek iki dünya rahatını solumak isterim.