Fakat bir senedir bu hâllerden, şu virüs münasebetiyle uzak kaldık. Üzülüyoruz, özlüyoruz. İnşâallah, bu sıkıntılı günler bir an evvel biter.

Ama bunun da çaresi bulundu. Bir nebze de olsa, irtibat, Nur sohbetleri, internet üzerinden, çeşitli programlar vasıtasıyla yapılmaya başlandı. Hiç değilse ve bir nebze de olsa, dem ve damarlarımıza işlemiş olan Nur sohbetlerinden, bu vesileyle ayrı kalmamış olduk.

Hakk-el yakînin yerini tutmuyorsa da bu ayn-el yakîn de hiç yoktan iyidir diyoruz. Tabiî, bütün Türkiye’deki Nur menzilleri hareketlendi. Her bir taraftan, dersler, sohbetler yapılmaya başlandı. İşte ondan sonra da bazı karışıklıklar oldu. Üst üste çakışan, aynı ana denk gelmeler başlayınca, şikâyetler de çoğaldı. “Niye aynı anda oluyor? Organize olmak lâzım” filân diye. Bunu ben şöyle düşündüm. Herkes, normal vakitteki gibi, kendi mahallî sohbetlerine adapte olursa, o zaman pek problem olmaz. Ha, başka bir yeri, başka arkadaşları seyretmek, hasb-ı hâl etmek isteyenler olursa, o da başka...

İşte bu vaziyetler bana, bir müddettir, bazı arkadaşlarımız tarafından dillendirilen, “internet gazete, dijital gazete” tekliflerini hatırlattı.

Teknolojinin tekâmül etmesiyle, internet üzerinden de gazete neşriyatları yapılabiliyor. Ama şahsen ben, “matbu, sıcak” gazetenin tadını alamıyorum. Yarım asırdır elimize aldığımız gazeteden bir şekilde ayrı kalmak, bana hüzün veriyor. Yasak münasebetiyle hafta sonu gazete çıkmadığı günlerde bile, gazete koyulan poşeti kapıya asıyorum, sonra hatırlayıp, tekrar içeri alıyorum. “Yok, bu beni hiç açmadı” diyorum. Hele Yeni Asya’nın, kadîm ve âdeta gazete kuşu gibi olup, ilânlarına kadar okuyan ve teknolojiden uzak abi ve ablalarımızı hatırımıza getirince, iyice bu işin pek tat vermeyeceğini düşünüyorum.

Dediğimiz gibi, bizim fikrimiz şu andaki vaziyetler muhafaza edilerek, hem dijital şekilde de devam edilebilir. Ama, matbu, sıcak gazetenin de çıkması şartıyla...