Hastalık olmaya hastalık, ama biri fizikî biri manevî.

Fizikî olan havale de ateş yükseliyor, oksijen azalıyor. Korku ve sıcak sebep olabiliyor.

Manevî olanda ise sadece isim benzerliği var. Havalecilikte ne sıcak ne soğuk tesirli değildir.

Güya biraz akıllılık veya zekâvetin varlığı hissedilse de… Esasen gözü açıklık veya iş kotarmak veya el çabukluğu yerine akıl çabukluğu da diyebiliriz bu manevî havaleciliğe.

Kendi aklı, zekâsı, kabiliyetleriyle yapabileceği bir işi başkalarına yaptırmak veya onların üzerine yıkmak hadisesidir havalecilik.

Herkes kendi kendine kendisini başkalarından akıllı zanneder ya… İşte burada devreye giriyor havalecilik. Bir de üstüne üstlük başkalarına yaptırdığı işleri de sahiplenir havaleci.

Postahaneden veya herhangi bir faiz müessesesinden para çıkarmak, para yollamak gibi olmuş bu havalecilik bazı adamlarda.

Kendilerini ne menem şey zannediyorlarsa; sen şunu getir, bunu götür, onu yap, bunu yık, bunu taşı, onu indir ve de ahirzaman insanının en mühim özelliği sen bunu SÖYLE, bunu KONUŞ!..

Herkes kendi kameti kıymetinde, kendi kabiliyet ve fikirleriyle bir şeyler yapmaya, söylemeye ve konuşmaya muktedirdir. Buna herkesin gücü yeter. Kimse kimseyi kendisinden daha akıllı görüp, bilip de karşısındakine talim yaptırmak gibi bir zevzekliğe ve gerizekâlılığa kendisini düçâr eylemesin. Bilsin ki herkesin bir kabiliyeti var ve bu kabiliyeti kendisinin yapacağı işlere yetecek kadar Allah tarafından verilmiştir. O da herkesi memnun edecek kadar kendilerine göre önemlidir, kıymetlidir. Kimse kimseyi havalecilik ile kullanmaya kalkışmasın.